Το story γνωστό. Το έχουμε δει και ξαναδεί και από ότι φαίνεται παρότι το σενάριο μπορείς να το παίξεις από μόνος σου. Είναι ο Peter Parker, έφηβος, ντροπαλός και καθόλου δημοφιλής, που του αρέσει η Gwen, καυτή δημοφιλής κοκκινομάλλα, αλλά ντρέπεται να της μιλήσει, τον δαγκώνει ραδιενεργός αράχνη, αποκτά δυνάμεις, στην αρχή το παίζει «μάγκας» μέχρι που σκοτώνεται ο θείος Ben και αποφασίζει να την δει τιμωρός του εγκλήματος. Παίζει να είναι η μόνη ταινία, ειδικά ταινία βασισμένη σε κόμικ, που έχει υποστεί τόσα remake με το ίδιο concept κιόλας! Το μόνο που αλλάζει είναι το δεύτερο μισό της κάθε ταινίας… και αυτό παίζεται.
Σοβαρά, σχεδόν ανά 4 χρόνια έχουμε και από μία καινούρια ταινία Spiderman, η πλειονότητα εκ των οποίων κινείται γύρω από την ίδια ιστορία, την αρχή του δηλαδή, και το μόνο που αλλάζει είναι το ποιος κάνει τον υπερ-ήρωα. Ξεκινήσαμε με Tobey Maguire, για να πάμε σε Andrew Garfield και τώρα να τον έχουμε και σε super νεαρή έκδοση με τον Tom Holland (για να μην αναφέρουμε τους πόσους άλλους προηγούμενους υπήρξαν από την πρώτη ταινία Spiderman την δεκαετία του 80).
Τόση έλλειψη φαντασίας υπάρχει εκεί έξω που δεν έχουν ιδέα πώς να τον πάνε ένα βήμα παραπέρα και κάνουν ξανά και ξανά τα ίδια; Η μόνη διαφορά ίσως, θα μπορούσε τώρα να είναι ότι με κάποιο τρόπο, έμμεσα, πλαγίως και όπως αλλιώς θέλετε να το πάρετε, έρχεται και ένας Iron Man να το κάνει πιο ενδιαφέρον και τον βάλει στην παρέα των Εκδικητών, εν μέρει, οπότε ίσως λέμε ίσως από εδώ και πέρα να μην τον βλέπουμε ως μοναδικό πρωταγωνιστή αλλά ως μέλος μιας συμμορίας υπερ-ηρώων. Γιατί πόσες διαφορετικές εκδοχές τσιμπήματος αράχνης μπορούμε να δούμε;
Γιατί θα το δούμε… όπως έχουμε δει και όλα τα προηγούμενα, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να αντισταθείς… είναι ο Spiderman σε blockbuster ταινία τι να κάνουμε. Παρόλα αυτά όμως το ερώτημα παραμένει… Γιατί τόσα remake;;;