Και μιας και φτάσαμε στο τέλος του 2015 ας κάνουμε μια ανασκόπηση στις ταινίες εκείνες που μας έκαναν να απολαύσουμε τη χρονιά αυτή.
Και επειδή είναι παραπάνω από δέκα, είπα να επιλέξω μία από κάθε διαφορετικό κινηματογραφικό τομέα (με τυχαία σειρά), μήπως καλύψουμε λίγο καλύτερα τη χρονιά.
Η μουσική ταινία που αγαπήσαμε: Whiplash
Ας ξεκινήσουμε δυναμικά λοιπόν, και δεν γίνεται πιο δυναμικά απ’ το «Whiplash». Το φιλμ που απέσπασε το βραβείο κοινού και κριτικής επιτροπής στο Sundance, δεν άφησε ούτε εμάς ασυγκίνητους με τον καταιγιστικό ρυθμό του, την καθηλωτική ερμηνεία του J.K. Simmons στον ρόλο, αν όχι του πιο αυστηρού, ενός από τους πιο ακραίους δασκάλους που αποτυπώθηκαν ποτέ στο σινεμά, και την δυνατή ερμηνεία του Miles Teller στο ρόλο του νεαρού, φιλόδοξου ντράμερ.
Η ρομαντική ταινία που αγαπήσαμε: Carol
Το ερωτικό δράμα του Todd Haynes μας ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή, με μία απ’ τις πιο όμορφα ρετρό φωτογραφίες που έχουμε δει στο σινεμά, νιώσαμε να βουτάμε μέσα σε κάθε κάδρο. Και σαν να μην έφτανε αυτό είχε και δύο εξαιρετικές ερμηνείες απ’ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Cate Blanchett και Rooney Mara.
Η περιπέτεια που αγαπήσαμε: Mad Max: Fury Road
Η Charlize Theron επαναστατεί και τρέχει μέσα στην έρημο παρέα με τον Tom Hardy για να γλυτώσει από έναν τυραννικό ηγέτη, σε ένα υπερθέαμα σκηνοθετημένο απ’ τον George Miller. Ένα έργο που σέβεται το τι θα πει δράση και δεν θεωρεί πως απλά μερικές εκρήξεις εδώ και εκεί κάνουν μια τέτοια ταινία αξιόλογη. Το «Mad Max: Fury Road» δεν είναι απλά η καλύτερη περιπέτεια του 2015 αλλά μία απ’ τις καλύτερες περιπέτειες που έχουμε δει στο πανί.
Το θρίλερ που αγαπήσαμε: Nightcrawler
Ο Jake Gyllenhaal δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα φιλμ που μπορεί να το είδαμε σχετικά νωρίς το 2015 αλλά μέχρι και τώρα έχει μείνει αναλλοίωτο στη μνήμη μας. Στο «Nightcrawler» ενσαρκώνει έναν άντρα που κάνει τα πάντα για την επιτυχία, στη συγκεκριμένη περίπτωση να τρέχει από σκηνές ατυχημάτων μέχρι σκηνές εγκλημάτων για να αποσπάσει τηλεοπτικό υλικό και να το πουλήσει στα κανάλια.
Το δράμα που αγαπήσαμε: Gett: The Trial of Viviane Amsalem
Το «Gett: The Trial of Viviane Amsalem» είναι μια ταινία για μια γυναίκα που θέλει να πάρει διαζύγιο, κάτι που ακούγεται απλό, αν η γυναίκα δεν βρισκόταν στο Ισραήλ, όπου για να καταφέρει να ελευθερωθεί απ’ τα δεσμά του γάμου πρέπει να περάσει από ένα δικαστήριο ραβίνων και να το δεχθεί και ο σύζυγος της, αν εκείνος πει όχι το δικαστήριο δεν μπορεί να του φέρει αντίρρηση.
Η ταινία επιστημονικής φαντασίας που αγαπήσαμε: Ex Machina
Ένα επιστήμονας δημιουργεί ένα ανδροειδές, που αγγίζει την ανθρώπινη νοημοσύνη. Μπορεί όμως όντως να διαμορφώνει μόνο του της δικές του απόψεις ή είναι όλα θέμα προγραμματισμού, για το λόγο αυτό επιστρατεύεται ένας βοηθός που από συνεδρίες μαζί του προσπαθεί να διαπιστώσει αν έχει μπροστά του άνθρωπο ή απλά ένα ρομπότ. Ένα φιλμ που παίζει με το μυαλό μας ακροβατώντας μεταξύ λογικής και συναισθήματος.
Η κωμωδία που αγαπήσαμε: Spy
Η Melissa McCarthy αναλαμβάνει τον ρόλο κατασκόπου απέναντι στον Jason Statham. Και εμάς δεν μας έμεινε άντερο απ’ τα γέλια. Ο υπερβολικός κομπασμός του Statham και το κωμικό timing της McCarthy, συν του ότι οι αβίαστα κωμικές φάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη χωρίς το φιλμ να κάνει την παραμικρή κοιλιά, πως θα μπορούσε να μην είναι ό,τι πιο ξεκαρδιστικό είδαμε φέτος.
Το ντοκιμαντέρ που αγαπήσαμε: Amy
Δεν γινόταν να μη λατρέψουμε το «Amy», το ταλέντο της και η τραγική της ιστορία είναι από μόνα τους συνταγή για επιτυχία. Αλλά το φιλμ δεν βασίστηκε σε αυτά μόνο και φρόντισε να τα τιμήσει συγκεντρώνοντας ό,τι υλικό υπήρχε για την Amy Winehouse και μοντάροντας όλα αυτά τα βίντεο μαζί, χωρίς να μας αφήνει ούτε μια στιγμή να πάρουμε τα μάτια μας από εκείνο το ταλαντούχο κορίτσι. Μια ιστορία που τελικά δεν είναι μόνο για την Amy αλλά για ολόκληρη την βιομηχανία του θεάματος και τη δική μας συμβολή σε αυτή.
Το animation που αγαπήσαμε: Inside Out
Η Pixar τα κατάφερε για ακόμα μία φορά. Όχι ότι δεν το περιμέναμε. Στο «Inside Out» μας μεταφέρει στο μυαλό ενός κοριτσιού λίγο πριν την εφηβεία. Όλα τα συναισθηματικά στάδια και τα μικρά προβλήματα, που φαντάζουν τεράστια ζωντανεύουν εδώ, γιατί κατά πως φαίνεται ακόμα και τα συναισθήματα μας έχουν αισθήματα σύμφωνα με τη Pixar, που κατάφερε και πάλι να μας κάνει να κλαίμε από συγκίνηση.
Το sequel που αγαπήσαμε: Star Wars: The Force Awakens
Το έβδομο επεισόδιο των Star Wars κυκλοφόρησε και κατέκλυσε τον κόσμο, για ένα πολύ καλό λόγο, αξίζει το κάθε δευτερόλεπτο απ’ τη στιγμή που θα κάτσετε να το δείτε μέχρι τη στιγμή που θα σηκωθείτε, και αργότερα όταν θα μείνει κολλημένο στο κεφάλι σας. Το story πατάει πολύ στη δομή της αυθεντικής τριλογίας αλλά ο πιστός fan J. J. Abrams φαίνεται πως το κάνει από αγάπη και όχι από βαρεμάρα. Πως φαίνεται; Δεν κρύβεται η αγάπη και όταν αυτό που βλέπεις σε κάνει να χαμογελάς ασυναίσθητα και να συγκίνησε σαν μικρό παιδί νιώθεις πως ο δημιουργός του νοιάζεται γι’ αυτό.