Ο ανοιχτόχρωμος εξέχων στηθόδεσμος της Elle, μας προβληματίζει, πιθανώς ήδη από το ξεκίνημα της ταινίας. Θα λέγαμε πως
προοικονομεί μια αδιαμφισβήτητη συμφόρηση στην αιχμή της, μια πίεση εσω-εξωτερική. Όντως, η καθόλου στυλιζαρισμένα, όμορφη Ζυλιέτ Μπινός, θα τον αφαιρέσει μόνη της, εισερχόμενη και εξερχόμενη βιαστικά από κάποια γραφική εκκλησούλα της Τοσκάνης, προβλέποντας η κυρία ότι ο πετυχημένος γκριζομάλλης συγγραφέας Τζέημς τάδε, δεν θα ενδιαφερθεί να τη γδύσει, παρά το ότι αμέσως μετά την σκηνή στην εκκλησία, επισκέπτονται μαζί ρομαντικό, και για άλλους σίγουρα πολλά υποσχόμενο, μικρό ξενοδοχείο.
Υπάρχουν ταινίες που σε αφήνουν με απορίες για το τέλος τους, και άλλες, που φροντίζουν να δημιουργούν ερωτήματα σταθερά, σχεδόν από την αρχή. Μάλλον στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν και τα προβλήματα ταυτότητας που μας πασάρει «με το γάντι» ο έμπειρος Ιρανός σκηνοθέτης AbbasKiarostami. Πρώην γάμος, καλωδιωμένο παιδί σπίρτο φευγάτο, μια κάποια ματαιότητα του συγγραφέα, αυθεντικότητα και προσποίηση, τεμπέλης γαμπρός που τραυλίζει, χλιδάτα πάρτυ μελλοντικά δυστυχισμένων νεόνυμφων, απογοητευτικό ιταλικό κρασί, πολυπλοκότητα: ακόμα και οι ομιλούμενες γλώσσες στην ταινία είναι τρεις.
Στον κινηματογράφο δεν πηγαίνω περιμένοντας το αριστούργημα. Βέβαια, πολλάκις έχω εκπλαγεί ευχάριστα, φεύγοντας με εκπληρωμένα όλα τα υποκειμενικά μου κριτήρια περί αριστουργήματος. Το γνήσιο αντίγραφο δεν με άφησε απογοητευμένη, ούτε ενθουσιασμένη. Μου θύμισε ότι μια ταινία με ατμόσφαιρα, κάποιους αρκετά ενδιαφέροντες διαλόγους και έμφαση στο θεατρικό τετ-α-τετ, μπορεί να με κάνει να σκεφτώ. Όσο για το Όσκαρ, αν και δεν παραμυθιαζόμαστε, η διάσημη ωραία γαλλίδα άξιζε βραβείο για την ερμηνεία της, όχι πως δεν θα το άξιζαν και άλλες, πιο άσημες συνάδελφοί της διεθνώς, αν και δεν έχω αυτή τη στιγμή υπ’ όψιν μου κάποιαν ανταγωνίστρια που θα μπορούσα να σας αναφέρω .