Θα μπω κατευθείαν στο θέμα, γιατί σε τέτοιες καταστάσεις οι πρόλογοι είναι περιττοί. Όχι πως με τούτο το άρθρο θα φέρω πίσω τον αδικοχαμένο Βαγγέλη, μα νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση, λόγω της δουλειάς που κάνω, να αφυπνίσω ή έστω να προσπαθήσω να αφυπνίσω αν θέλετε, όλους όσους έχουν την πρόθεση να κοροϊδέψουν, όλους όσους έχουν ήδη χλευάσει ή πληγώσει λεκτικά–ψυχολογιά-σωματικά, οποιονδήποτε συμμαθητή, συμφοιτητή, συνάδελφο κ.ο.κ.
Και χωρίς να θέλω να προσβάλλω τη μνήμη του παιδιού, δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Αν κάτσω και συλλογιστώ πόσα παιδιά έχουν υποστεί bullying όλα αυτά τα χρόνια δεν μου φτάνουν τα 24ωρα. Άλλα μίλησαν, άλλα σιώπησαν. Δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης που κατέληξε να γίνει αυτόχειρας, δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης που προσβαλλόταν από τους “δήθεν” φίλους του. Ξεχνάτε μήπως το νεαρό Αλέξη από τη Βέροια; Ή για να μιλήσουμε και πιο πρόσφατα, το Μάριο Παπαγεωργίου; Τα ίχνη του τελευταίου δε βρέθηκαν ποτέ, αλλά όλοι έκαναν λόγο για δολοφονία. Και ερωτώ εγώ τώρα; Ποιος ο λόγος να μπαίνουμε σε σχολές; Ποιος ο λόγος να αποκτούμε πτυχία χωρίς να μην έχουμε αποκτήσει ουσιαστική παιδεία και μόρφωση που πρώτα από όλα μας μαθαίνει να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, να υπερασπίζουμε το συνάνθρωπο και δει τον διπλανό συμμαθητή-συμφοιτητή μας κι όχι να τον χλευάζουμε και να τον υποτιμούμε; Δεν είναι αγαπημένοι μου αναγνώστες όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Στην ηλικία του Βαγγέλη, το μυαλό μας δεν είναι ακόμη ώριμο, πολλοί λαμβάνουμε τα λόγια κάποιου τοις μετρητοίς, πολλοί είμαστε ευάλωτοι και ευαίσθητοι, πολλοί αρνούμαστε να αντιδράσουμε ή να απαντήσουμε στα επικριτικά σχόλια που πιθανόν να δεχόμαστε.
Αδιαμφισβήτητα, κάθε μορφή bullying είναι διαφορετική. Πολλοί αγνοούν τα σχόλια που ακούν, πολλοί στεναχωριούνται αλλά δε δίνουν σημασία, πολλοί πληγώνονται βαριά, πολλοί κλείνονται στον εαυτό τους, αλλά… ελάχιστοι αντιδρούν, μιλούν και υπερασπίζονται τους εαυτούς τους. Παραπάνω, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε χρησιμοποίησα α’ πληθυντικό. Εντάσσω κι εγώ τον εαυτό μου, διότι σε πολύ μικρότερο ποσοστό, αλλά συνέβη, δεχόμουν όταν βρισκόμουν σε πιο μικρή ηλικία λεκτική βία, σχετικά με το βάρος μου. Ήμουν βέβαια από εκείνους που το ‘παιρνα στην πλάκα και γελούσα με όσα άκουγα από τους γύρω μου. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα που άκουγε ο 21χρονος φοιτητής και συνομήλικός μου Βαγγέλης Γιακουμάκης, ήταν πολύ πιο βαριά, τα βασανιστήρια που του έκαναν μέσα στη σχολή ήταν ανυπόφορα και ως ευάλωτο παιδί που ήταν… ξέσπασε σε αυτοκτονία. Μη νομίζετε, το μυαλό σε αυτή την ηλικία δε θέλει και πολύ.
Δεν ξέρω αν εκεί που βρίσκεται τώρα ο Βαγγέλης νιώθει δικαιωμένος, αλλά σίγουρα ο κόσμος που ζούμε δεν του άξιζε. Αν είναι δυνατό, εν έτει 2015 στην Ελλάδα να συναντάμε τέτοια φαινόμενα. Είναι απαράδεκτο να μιλούν για ανθρωπιστική παιδεία από τη στιγμή που μέσα σε εκπαιδευτικό ίδρυμα συνέβαιναν τέτοιες σκηνές βίας και λεκτικού πολέμου. Δεν ξέρω τι σκέφτεστε εσείς, εγώ πάντως εύχομαι η ψυχούλα του νεαρού μας “φίλου”, “αδελφού”, “κολλητού”, “γιου” να είναι η τελευταία που έφυγε τόσο άδικα. Να είναι ο τελευταίος που αναγκάστηκε να βάλει τέλος στη ζωή που μας χαρίζει ο Θεός, επειδή άλλοι τον οδήγησαν εκεί. Εύχομαι αυτά που βλέπω το τελευταίο 3ήμερο στα social media να γίνουν πράξη και όχι να ποστάρονται επειδή το γεγονός βρίσκεται στην επικαιρότητα. Εύχομαι αυτές οι μανούλες που διαβάζουν τούτο δω το άρθρο, να γαλουχήσουν τα παιδιά τους με τέτοιες αξίες που να διαμορφώσουν υγιείς προσωπικότητες με ήθος και σύνεση. Εύχομαι να μην ξαναδακρύσει κανείς(συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου μαμάς που τις τελευταίες μέρες της τηλεφωνώ και κλαίει με όσα ακούει στην τηλεόραση) για παρόμοια φαινόμενα. Συγκινήθηκα πολύ που είδα την παρακάτω φώτο δημοσιευμένη στο facebook. Μια πράξη ανθρωπιάς από μαθητές σε σχολείο του Αγρινίου. Η φώτο που θα δείτε παρακάτω εύχομαι να γίνει παράδειγμα αντιγραφής και μίμησης όλων των Ελληνόπουλων που σκοπεύουν να γίνουν επιστήμονες. ΠΡΟΣΟΧΗ! Η χώρα μας χρειάζεται πρώτα ανθρώπους και ύστερα τεχνοκράτες!
Ουφ! Τα είπα κι απόψε! Καλό ταξίδι Βαγγέλη! Τελευταία μου ευχή κάποτε να μας συγχωρέσεις!
Διαβάστε επίσης:
To χρέος προς την Ελλάδα σύμφωνα με τους Γερμανούς – Ο φάκελος «R 27320» των Ναζί
ΓΑΛΛΙΑ: Πώς είναι να ζεις το όνειρο;