Ο Παντελής Παντελίδης είναι ο άνθρωπος που στα μέσα Φεβρουαρίου του Σωτηρίου έτους 2016 μονοπώλησε την επικαιρότητα στην Ελλάδα. Ίσως κάπως έτσι να αποφασίσει να τον θυμάται η ιστορία.
Στην αρχή για ένα στίχο και μετά για μία ζωή που χάθηκε άδικα.
Στην πρώτη περίπτωση συγκέντρωσε βέλη και κριτικές σε υπερθετικό βαθμό ενώ απλά επρόκειτο για μία άστοχη έμπνευση, για ένα λάθος, που ο ίδιος παραδέχτηκε σχεδόν αμέσως.
Στην δεύτερη περίπτωση πάλι ο … υπερθετικός βαθμός είναι παρών. Ένας νέος κι αγαπητός άνθρωπος χάθηκε με τρόπο τραγικό και το μιντιακό status που τον πίκρανε, δοκιμάζει τώρα να ξεπλύνει τις ενοχές του, ηρωοποιώντας τον.
Από χθες διαβάζει κι ακούει κανείς απίστευτες πληροφορίες, για “προσκύνημα σχολείων στον τόπο τους δυστυχήματος” και άλλα αμίμητα. Η αληθινή χρεοκοπία ενός λαού είναι συνάρτηση της ανθρωπιάς και της παιδείας του.
Ο Παντελής ήταν ένας νέος άνθρωπος που πάσχισε να κατακτήσει μόνος του τα όνειρά του. Κι αυτό κερδίζει τον σεβασμό όλων αυταπόδεικτα. Εν τέλη η μοίρα έπαιξε ένα τραγικό παιχνίδι στα νιάτα του. Κι η τραγωδία του αγγίζει το συναίσθημα και την ανθρωπιά όλων μας.
Όμως το όριο ανάμεσα στην αληθινή συμπάθεια και την υποκριτική ιλαροτραγωδία ΔΕΝ θα το περάσουμε.
Υ.Γ. Πέρασα -πραγματικά τυχαία- χθες από το σπίτι που μεγάλωσε ο Παντελής. Συνιστώ σε κάθε “κονδυλοφόρο” που χύνει κροκοδείλια δάκρυα να σκεφτεί ότι πίσω από τις μετρήσεις επισκεψιμότητας, αναγνωσιμότητας και τηλεθέασης υπάρχει μία οικογένεια που ζει το δράμα της.
Μ.Κ.