Το φαινόμενο Survivor για τα ελληνικά δρώμενα είναι κάτι σαν το ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς το βλέπει αλλά η τηλεθέαση του είναι 60%. Έτσι δεν έλεγαν και όλοι στις εκλογές του 2015;
Γιατί όμως κάποιος να δηλώνει ότι δεν βλέπει ένα ριάλιτι; Και αφού το βλέπει, γιατί το κάνει; Τι βρίσκει τόσο εθιστικό;
Για να τελειώνουμε με το πρώτο ερώτημα, τελικά η «δηθενιά» δεν μας έχει φύγει με την κρίση. Όλοι είμαστε υπεράνω του μέσου Έλληνα, δεν παρακολουθούμε το ριάλιτι που βλέπει όλος ο κόσμος αλλά η πραγματικότητα…άλλα λέει. Μπορεί οι επικριτές του Survivor να είναι και αυτοί που στρογγυλοκάθονται στον καναπέ αναμένοντας το, μη σας πούμε από τις διαφημίσεις μετά το δελτίο ειδήσεων. Οπότε όπου ακούτε «δεν το βλέπω» κρατήστε…μικρό καλάθι.
Γιατί όμως όλοι βλέπουν Survivor;
To συγκεκριμένο ριάλιτι είναι σαν μία αισθησιακή ταινία με υπόθεση και χαρακτήρες. Βλέπεις όμορφα κορμιά, να ιδρώνουν, να αγκαλιάζονται, να μαλώνουν, άντρες να προστατεύουν τις γυναίκες, φλερτ να υποβόσκουν, στενά μαγιό, καθόλου μαγιό, κοιλιακούς, στήθη, τα πάντα. Και μάλιστα διαστάσεις για όλα τα γούστα. Αδύνατα κορμιά, γυμνασμένα κορμιά, «νταβρατισμένα» κορμιά, ότι ο καθένας μπορεί να επιθυμήσει.
Φεύγοντας από το… αισθησιακό του πράγματος έχεις πολλούς χαρακτήρες. Μορφωμένους, λιγότερο μορφωμένους, λαϊκούς, λιγότερο λαϊκούς, χαρούμενους, λιγότερο χαρούμενους, θυμωμένους, χαλαρούς, body builders, yoga lovers, φαγανούς και πορωμένους.
Οι γυναίκες τηλεθεάτριες «στάζουν» με το Ντάνο, τον Σπαλιάρα ή τον Βασάλο, ενώ οι άντρες στηρίζουν Αναγνωστόπουλο και φαντασιώνονται την Ευρυδίκη ως τη γκόμενα που τους σπάει τα νεύρα αλλά θα ήθελαν να κάνουν κάτι μαζί της.
Και όλοι αυτοί, τρέχουν, ιδρώνουν, ξεπατώνονται και χάνουν, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα τα είχαμε κάνει καλύτερα αν ήμασταν εκεί και δεν καθόμασταν στον καναπέ με το burger, το σουβλάκι και την πίτσα.
Τι είναι λοιπόν το Survivor για όλους εμάς;
Η διοχέτευση του θυμού μας σίγουρα.
Ο κακόμοιρος ο Χανταμπάκης εκτός από την κλίκα πρέπει να φταίει και για όλα όσα μας έχουν βρει τα τελευταία χρόνια σαν κράτος.
Η έλλειψη σεξ επίσης.
Βασάλος, Ντάνος, Παπαδοπούλου πρέπει ήδη να είναι wallpapers σε κινητά.
Η έλλειψη «υγιούς» ζωής.
Εκτός από τα αντίπαλα κανάλια, τα μαγαζιά «κλαίνε» γιατί οι παρέες δε βγαίνουν όσο έβγαιναν πριν το Survivor.
Και σίγουρα…η κλειδαρότρυπα. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει η ανάγκη του Έλληνα να κοιτάξει μέσα από αυτή.
Συγχαρητήρια λοιπόν στον ΣΚΑΙ και την παραγωγή για την επιτυχία. Συγχαρητήρια σε όλα τα sites που κερδίσανε κλικς από το Survivor. Συγχαρητήρια στους παίκτες που έβγαλαν χρήματα. Συγχαρητήρια και στο σύνολο όλων αυτών που το βλέπουμε, που στερηθήκαμε ωφέλιμες ώρες με τους φίλους μας για να τρώμε και να πίνουμε μπροστά στην τηλεόραση.
Μέχρι το επόμενο ριάλιτι, καλό κουράγιο.