Kανένας δεν ξέρει τα μυστικά μιας οικογένειας και τι μπορεί να κρύβεται πίσω απο τα χαμόγελα των ανθρώπων. Η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογήθηκε στο περιοδικό "Εγώ" τα όχι τόσο ανέμελα παιδικά χρόνια που έζησε λόγω του αλκοολικού πατέρα της και τα 10 χρόνια ψυχανάλυσης..
"Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, το θυμό του, την αγάπη του. Δεν άντεχε την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ότι με το ποτό θα έλυνε τα προβλήματά του. Επειδή ήμουν μικρό παιδί, σωματοποιούσα το πρόβλημα. Η μητέρα μου βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να μου πει: "Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, να μείνεις μόνη σου, να φύγεις από τις τοξικότητας της καθημερινότητας της οικογένειας". Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, πήρα το καράβι, έφυγα από τη Σκόπελο και πήγα στο Βόλο. Για ένα χρόνο έμεινα σε συγγενείς και από τα 15 μου σε ένα σπίτι μόνη μου, όπου μαγείρευα, διάβαζα και τραβούσα το δικό μου δρόμο. Η μητέρα μου με έμαθε να ζω στο φως. Την ευχαριστώ, γιατί δεν φέρθηκε εγωϊστικά στη δύσκολη στιγμή, γιατί μια μάνα δεν μπορεί να βγάλει από την αγκαλιά της το παιδί της. Πολλές φορές, μάλιστα, το κρατά δίπλα της σκοπίμως, για να βασανίζονται και οι δύο". Όταν μάλιστα ο πατέρας της έφυγε απο την ζωή δεν μπορούσε να το αντέξει και η λύση ήταν η ψυχανάλυση "Τον έβλεπα να πεθαίνει και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Μετά το θάνατό του, κάθε φορά που πήγαινα στη Σκόπελα αρρώσταινα. "Σωματοποιούσα" το παρελθόν. Έτσι ξεκίνησα την ψυχανάλυση. Ο δρόμος της ψυχανάλυσης και της αυτογνωσίας ήταν ο δεύτερος δύσκολος δρόμος στη ζωή μου. Βρέθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, το παρελθόν μου, το παρόν μου και τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας. Όταν όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ψυχολόγο, όσο περιγράφεις συναισθήματα και καταστάσεις που έχεις ζήσει, έρχεσαι πιο κοντά στην αλήθεια. όταν ομολογείς την αλήθεια, ουσιαστικά βγάζεις από μέσα σου ότι σε βασανίζει. Όλο αυτό μου πήρε σχεδόν δέκα χρόνια"