Έφτασε επιτέλους το prequel του «Άρχοντα», όπου οι Νάνοι έχουν χάσει το Βασίλειο τους εξαιτίας ενός δράκου και ξεκινούν μαζί με το αγαθό Χόμπιτ, Bilbo Baggins, και τον μάγο, Gandalf να το πάρουν πίσω.
Η ταινία δεν είναι ισάξια του «Άρχοντα», χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν είναι διασκεδαστική. Είναι πάντως αδικαιολόγητα μεγάλη. Έχω δει ταινίες μιάμισης ώρας στις οποίες συμβαίνουν πολλά περισσότερα πράγματα απ’ όσα συμβαίνουν στο τρίωρο (περίπου) του «Hobbit».
Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό είναι λες και παρακολουθείς video game, και όχι ταινία μυθοπλασίας. Λες και ο βασικός σκοπός είναι να περάσεις πίστες μέχρι να φτάσεις στο τελικό στόχο. Σοβαρά δηλαδή, εκεί που προσπαθούν να περάσουν κάτι πέτρινα βουνά που τσακώνονται (για άγνωστο λόγο) ή στη σπηλιά των Τρόλς, φανταζόμουν πως είχα μια παιχνιδοκονσόλα μπροστά μου και έπρεπε να κινήσω σωστά τους παίκτες.
Και είναι και αρκετά πιο χαρωπό απ’ τις πρώτες ταινίες, έχει τραγουδάκια… και έχει και μπόλικα αστειάκια, σχετικά περισσότερα απ’ όσα συνηθίζονται στις επικές περιπέτιες.
Δεν παραπονιέμαι βέβαια γιατί ξανάδα επιτέλους το αγαπημένο μου Gollum. Αυτό το τερατάκι με τη διχασμένη προσωπικότητα, που ερμηνεύει αριστουργηματικά ο Andy Serkis. Μακράν η καλύτερη στιγμή της ταινίας. Και βασικά αυτός δεν είναι ήταν και ο σκοπός; Όλοι όσοι νοστάλγησαν κάτι απ’ τον «Άρχοντα» να πάνε ακόμα μια βόλτα μέχρι τη Μέση Γη.
Ε, λοιπόν είναι ένα καλό ταξιδάκι επιστροφής, αλλά μη περιμένετε πολλά περισσότερα, απ’ το πρώτο τουλάχιστον. Όπως και να ‘χει αξίζουν εύσημα στον σκηνοθέτη Peter Jackson που παρά το σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο καταφέρνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό να μη κουράσει το κοινό του παρά τη τεράστια διάρκεια της ταινίας.