Αρχικά να πω πως απορώ (όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι) πως μια τέτοια ταινία κυκλοφορεί επί Αγ. Βαλεντίνου. Πέρα απ’ τα ζευγαράκια που μπορεί να “καταστρέψει”, δεν είναι να πάει να τη δει άνθρωπος που ενδεχομένως να έχει κατάθλιψη, που είναι μόνος του τέτοια μέρα, μιλάμε για τελειωτικό χτύπημα…
Αλλά ας περάσουμε επί της ουσίας. Απ’ το εναρκτήριο πλάνο οι «Άθλιοι» προκαλούν δέος, με τα εντυπωσιακά τεράστια σκηνικά τους, που νιώθεις να συνθλίβουν τους ήρωες, που μπροστά τους φαντάζουν μυρμήγκια, (σαν μη τους έφτανε η κακή τους μοίρα δηλαδή). Και η μοίρα όλων τους είναι του ενός χειρότερη απ’ του άλλου. Εννοείται φυσικά πως η χειρότερη μοίρα είναι της -εξαιρετικής στη ταινία- Anne Hathaway, που αφού έχασε τη δουλειά της καταλήγει στη πορνεία για να μπορεί να στείλει χρήματα στη κόρη της.
Όλοι ωστόσο είναι εξαιρετικοί τόσο υποκριτικά, όσο και φωνητικά. Με μοναδική εξαίρεση τον Russell Crowe, που είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Απ’ τη πρώτη του εμφάνιση κάτι δεν πάει καλά, όσες φορές έρχεται αντιμέτωπος με κάπως ψηλές νότες, είναι σαν να πνίγεται. Πάντως τον συνηθίζεις όσο προχωράει η ταινία (με λίγη καλή διάθεση), και ασχολείσαι περισσότερο με τον χαρακτήρα του παρά με τις φωνητικές του ικανότητες.
Τα τραγικά χτυπήματα της μοίρας, που δεν λυπούνται κανέναν απ’ τους χαρακτήρες, σε συνδυασμό με τα δραματικά τραγούδια, που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές, αν είστε ευσυγκίνητοι (σαν και του λόγου μου), θα σας κάνουν να βλέπεται την οθόνη θολή απ’ τα δάκρυα. Πραγματικά δηλαδή, καλύτερα φορέστε γαλότσες γιατί αναμένεται να πλημμυρίσει η αίθουσα απ’ τα δάκρυα.
Η ταινία είναι τόσο μαύρη, παρά τα πολύχρωμα και εντυπωσιακά σκηνικά της, που κάθε φορά που εμφανίζονταν το κωμικό, κακό και θεότρελο ζευγάρι Sacha Baron Cohen και Helena Bonham Carter, ένιωθα να διώχνουν για λίγο αυτό το τρομερό ψυχοπλάκωμα. Τους υποδέχεσαι σαν φωτεινή αχτίδα στο απόλυτο σκοτάδι, κι ας συγκαταλέγονται στους κακούς της υπόθεσης, γιατί είναι οι μόνοι που θα σε κάνουν να γελάσεις αβίαστα σ’ αυτές τις δυόμιση δακρύβρεχτες ώρες.
Τα τραγούδια, δεν μπορώ να πω πως με τρέλαναν όλα, αλλά έχει μερικά ιδιαιτέρως αξιομνημόνευτα κομμάτια, πέραν του πασίγνωστου «I Dreamed a Dream,» που εκτελεί υπέροχα η Hathaway. Ωστόσο, για μένα ξεχώρισε και η υπέροχη Samantha Barks, που συμμετείχε και στο θεατρικό μιούζικαλ στο ίδιο ρόλο της Επονίν πριν τη κινηματογραφική μεταφορά, και παρά του ότι προσωπικά δεν μου κάνει καμιά εντύπωση το «On my Own» είναι τόσο εκπληκτική που γεμίζει την οθόνη με την ερμηνεία της.
Προβάλλεται από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες. Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.