Μπορεί να έκανε αρκετή ψύχρα χθες το βράδυ στο Κατράκειο, όμως ήταν αρκετοί εκείνοι που τίμησαν την παράσταση “Βάκχες” με τη παρουσία τους
Το ερώτημα είναι το εξής: Είναι το έργο αρκετό για να προσέλθει κόσμος, ή μήπως τελικά ο Σάκης Ρουβάς λειτούργησε ως “δόλωμα”;
Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ της Κυριακής 8 Σεπτεμβρίου στο Κατράκειο βρέθηκε αρκετός κόσμος γυναικείου φύλου κατά προσέγγιση, όλων των ηλικιών καθώς ο Σάκης είναι γνωστό ότι “δεν έχει ηλικία”. Όλες οι συζητήσεις πριν από τη παράσταση ήταν για τον Σάκη Ρουβά “τι φοράει”, “πότε τα βγάζει”, “τραγουδάει καθόλου στη παράσταση”, “μιλάει πολύ”;
Ας σταθούμε ωστόσο στην ουσία της παράστασης. Η εκπληκτική ερμηνεύτρια Γιώτα Βέη είχε τον πρώτο λόγο στη παράσταση η οποία σε μία συνάντηση με τη σύγχρονη μητέρα που πενθεί τραγούδησε ζωντανά την λειτουργία του τρισαγίου, μια εναλλακτική και πολύ ιδιαίτερη εισαγωγή. Τα κρουστά είχαν την λειτουργία του στη παράσταση όπου εισήγαγαν τα μέρη και έκαναν ακόμη πιο έντονες τις στιγμές της κορύφωσης του δράματος. Αυτό που προσπάθησε να δώσει ο Δημήτρης Λιγνάδης στη παράσταση αυτή ήταν σίγουρα η ατμόσφαιρα τραγωδίας, η ταύτιση με τον κάθε ήρωα μέσα από τους μονολόγους του, οι οποίοι σε αρκετά σημεία ήταν αρκετά μακροσκελείς και κουραστικοί.
Ωστόσο, έδωσε ισάξιο χώρο σε όλους τους ήρωες για να αποκαλυφθούν, δίνοντας λίγο παραπάνω χώρο στον σταρ της βραδιάς, Σάκη Ρουβά, ο οποίος βρέθηκε σε έναν μάλλον οικείο ρόλο: Η γοητευτική μορφή που παίρνει ο θεός Διόνυσος και προσπαθεί μέσω αυτής να μυήσει τον κόσμο στο ατελείωτο ποτό και στα όργια λατρείας προς το όνομά του, αλλά και την ικανότητά του να χρησιμοποιεί αυτή τη γοητεία και να εκδικείται τον δύσπιστο Πενθέα, ο οποίος ερμηνεύτηκε εξαιρετικά από τον Δημήτρη Πασσά. Ο ρόλος του γοητευτικού, μπορούμε να πούμε πως ήταν στα μέτρα του γι’αυτό και ο Σάκης Ρουβάς στάθηκε αντάξιος σε αυτόν τον ρόλο, καθώς ήταν όσο εκφραστικός χρειαζόταν και όσο “υπερβολικός” χρειαζόταν με την ένταση της φωνής του και τις έντονες εκφράσεις του προσώπου του να εντυπωσιάζουν. Δεν έχω ιδέα πραγματικά πώς έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Σάκη Ρουβά γι’αυτόν τον ρόλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ερμηνευτής προσπάθησε αρκετά και κατέκτησε τον ρόλο του.
Ακόμη πιο εξαιρετικός, καθώς είναι η προσωπικότητα που προκαλεί την πιο έντονη στιγμή (δεν κάνω spoiler!) της παράστασης, την κορύφωση δηλαδή του δράματος ήταν ο Γιάννης Καρατζογιάννης που ερμήνευσε τον Κάδμο.
Στο κομμάτι των “Βακχών” τώρα είναι νομίζω το μεγαλύτερο μελανό σημείο. Ενώ κινησεολογικά και σαν έκφραση οι Βάκχες είναι η απόλυτη παράνοια όπως θα έπρεπε εξάλλου, η απόπειρα προσαρμογής στα τωρινά δεδομένα, δηλαδή με στοιχεία ακόμη και χορού rn’b, θεωρώ ότι φέρνει μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα. Ωστόσο αυτό είναι ένα μικρό μέρος των χορικών που έχουν οι Βάκχες, οι οποίες κατά βάση είχαν εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά από την Αντιγόνη Ψυχράμη, οι ερμηνευτικές δυνατότητες της οποίας δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητες!
Το πρόβλημα είναι το ίδιο το έργο. Η παράσταση προσπάθησε να είναι όσο γίνεται κοντά στο να προσεγγίσει την τραγωδία, όμως ίσως τελικά αυτό να μη του βγήκε σε τόσο μεγάλο καλό. Οι τεράστιοι μονόλογοι καθώς και η αργή εξέλιξη της υπόθεσης, η μεγάλη διάρκεια συνολικά του έργου, η απώλεια δράσης είναι μερικά από τα σημεία που εντόπισα, ωστόσο όπως προαναφέρθηκε, δόθηκε περισσότερη έκταση στους ρόλους μέσα από τους μονολόγους, οι οποίοι ενείχαν ένταση, όμως δεν ήταν αρκετή.
Φωτογραφικό Υλικό: Ioanna