Οκ μπορεί σε μερικές χώρες ο τετράποδος καλύτερος φίλος του ανθρώπου να θεωρείται έδεσμα αλλά εδώ στην Ελλάδα ποτέ. Και όμως εκεί έφτασε ο Γιάννης Βογιατζής όπως παραδέχτηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του, μιλώντας για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. «Η μητέρα μου ήταν από την Ίμβρο, ο πατέρας μου από το Αιτωλικό. Με το που μπήκαν οι Γερμανοί ο μπαμπάς μου έχασε τη ζωή του. Kατοχή, με μια μάνα χήρα 26 ετών. Εγώ ήμουν τότε επτά ετών και ο αδελφός μου τριών. Ταλαιπωρημένα χρόνια, με μια μάνα κέρβερο που κλήθηκε να γίνει και πατέρας, και μια μικρή σύνταξη… Θυμάμαι ότι μας είχε ταΐσει στην Κατοχή μέχρι και σκύλο. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Την έχασα πριν από δέκα χρόνια και πιστεύω ότι εκεί που είναι σήμερα θα είναι καλά. Ήταν πολύ καλή γυναίκα, γι’ αυτό και εγώ και ο αδελφός μου για να μην κουραζόμαστε είχαμε ξεκινήσει από πολύ νωρίς να δουλεύουμε. Εκείνος στα καράβια, εγώ το πρωί δούλευα σε εργοστάσιο και το βράδυ πήγαινα σχολείο».
