Την έκτη μέρα της δημιουργία -λέει ένας όμορφος θρύλος- κι αφότου ο Θεός είχε πλάσει τον άντρα σκέφτηκε πως … ούτε ο Παράδεισος δεν είναι τέλειος για έναν άνθρωπο μόνο.
Κοίταξε με συμπόνια τον Αδάμ και διαπίστωσε τις “αδυναμίες” του. Είχε ανάγκη από συντροφιά. Και τότε ο Θεός βάλθηκε να φτιάξει ένα πλάσμα διαφορετικό από εκείνον. Κι άρχισε να παλεύει με τον πηλό του.
Ώρες μετά ένας Άγγελος τον πλησίασε δειλά για να ρωτήσει με τι καταπιάνεται.
– Φτιάχνω τη Γυναίκα, την σύντροφο του Αδάμ, είπε ο Θεός.
– Και γιατί Κύριε παιδεύεσαι τόσο; ρώτησε ο Άγγελος.
– Γιατί θέλω να είναι διαφορετική από τον Άντρα. Να είναι απαλή αλλά να έχει ατσάλινη θέληση. Να είναι ευαίσθητη αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα. Να ξέρει να αγαπά αλλά και να συγχωρεί. Να δείχνει εύθραυστη αλλά να σηκώνει τον κόσμο στα χέρια της, όταν χρειάζεται.
– Και πώς θα τα φτιάξεις όλα αυτά; είπε απορημένος ο Άγγελος.
– Από το πλευρό του Αδάμ θα τα φτιάξω, απάντησε ο Θεός. Αλλά θα δώσω στη Γυναίκα άλλα προτερήματα. Θα την κάνω μάνα, για να της μάθω να πονά και να συμπονά. Θα την κάνω σύντροφο για να μάθει να πορεύεται και να συμπορεύεται. Θα την κάνω οικοδέσποινα για να μάθει να νοικοκυρεύει σπίτια και ζωές. Θα την κάνω ταπεινή για να υπηρετεί τον Άντρα και συνάμα να τον εξουσιάζει. Θα την κάνω ίδια με εκείνον σε δυνατότητες, κατώτερη σε ρώμη και σωματική δύναμη αλλά θα της δώσω ένα σημαντικό πλεονέκτημα: θα μπορεί πάντα με τον τρόπο της να ορίζει τη μοίρα του. Κι ανάλογα θα τον κάνει ευτυχισμένο ή αξιολύπητο.
Ο Άγγελος έφυγε κουνώντας το κεφάλι χωρίς να καταλάβει εντελώς τι σόι πλάσμα ήταν αυτό που έφτιαχνε ο Θεός του. Μόνο όταν είδε την Εύα πρόσεξε το χαμόγελο της που φώτιζε τον κόσμο, το δάκρυ της που τον σκοτείνιαζε, την αγκαλιά της που τον ζέσταινε, τα λόγια της που τον γλύκαιναν, τα φιλιά της που του ‘διναν πνοή και νόημα και το βλέμμα της που τον έκανε να μοιάζει επιτέλους ανθρώπινος. Και τότε ο Άγγελος κατάλαβε πως ο Άντρας βρήκε τον “μπελά” του. Τον πιο γλυκό όμως μπελά.
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Διεκδικήστε διπλές προσκλήσεις για το Victor-Victoria!