Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός
ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο
δεν μπορεί να γεννηθεί: σ’αυτό το μεσοδιάστημα
εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα.
Antonio Gramsci: Quaderni del carcere, Q3 §34
Το έργο ορόσημο του σουρρεαλιστικού κινήματος «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (Ροζέ Βιτράκ-1928) που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Κάρολο Κουν κατά την περίοδο 1973-74, ανεβαίνει και πάλι στο Θέατρο Τέχνης και πρώτη φορά παγκοσμίως με τη μορφή μουσικού έργου.
Ο Βικτώρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι σήμερα παιδί – υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”.
Αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ο Βικτώρ θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του. Θα σπείρει την καταστροφή. Αλλά θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη “μολυνθεί” από το περιβάλλον του. Και ότι είναι πολύ μικρός και ανίκανος ν΄αλλάξει οτιδήποτε γύρω του. Πόσο αλήθεια λυτρωτικός μπορεί να είναι ο θάνατος για ένα εννιάχρονο παιδί που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να ζήσει άλλο…;
Με όχημα τη φράση του Γκράμσι: “Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί”, η παράσταση επιθυμεί μέσα από τη μεγάλη δύναμη της μουσικής αλλά και το άγριο χιούμορ, την τρέλα και τη συγκίνηση αυτού του κορυφαίου έργου, να μιλήσει για το βίαιο τέλος της αθωότητας. Για την κίνδυνο των ψευδαισθήσεων. Για την επανάσταση που πνίγεται μέσα στην ίδια την πηγή της. Για τη νέα γενιά που θέλει ν΄αλλάξει τον κόσμο, αλλά νιώθει ότι είναι πολύ αργά για να το κάνει. Και δεν ξέρει πώς να το κάνει…
Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας.