Νέα αρκετά βιογραφική βδομάδα στα σινεμά.
Στο απολαυστικό «Disaster Artist» η ιστορία της καλύτερης χειρότερης ταινίας ξεδιπλώνεται. Πρόκειται για αυτή του διαβόητου «The Room» και αυτό που τη ξεχωρίζει από άλλες πραγματικά χάλια ταινίες που έχουμε δει είναι πως έγινε με εντελώς αντίθετη πρόθεση. Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος-πρωταγωνιστής Tommy Wiseau ήθελε να κάνει ένα βαρύ δράμα. Το Disaster Artist με τη σειρά του δεν παλεύει να βγάλει χιούμορ με το ζόρι αλλά αφήνει το ήδη αλλοπρόσαλλο κωμικό concept να κάνει την δουλειά του. Και πετυχαίνει το στόχο του.
Άλλη μια δυνατή βιογραφία αυτή τη βδομάδα είναι το «I, Tonya» με μια εντυπωσιακή Margot Robbie στο ρόλο της Tonya Harding. Το αξιολάτρευτο στο φιλμ είναι ότι δεν πασχίζει με μία και μόνο πραγματικότητα, που ούτως ή άλλως κανείς δεν μπορεί να ξέρει αντικειμενικά 100%, αλλά με τις μαρτυρίες των προσώπων του δράματος. Ακόμα και όταν αυτές είναι αντιφατικές τις βάζει δίπλα-δίπλα με σπιρτόζικο και γεμάτο χιούμορ τρόπο. Η ιστορία της Tonya κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο.
Στο «Maze Runner: The Death Cure» O Τόμας πρέπει να οδηγήσει την ομάδα των Γκλέιντερς που έχουν αποδράσει, στην τελευταία τους και πιο επικίνδυνη αποστολή μέχρι τώρα. Για να σώσουν τους φίλους τους, θα πρέπει να καταφέρουν να μπουν στη θρυλική Τελευταία Πόλη, έναν λαβύρινθο ελεγχόμενο από τη WKCD, που ίσως αποδειχτεί ο πιο θανάσιμος λαβύρινθος από όλους. Όποιος καταφέρει να βγει ζωντανός, θα πάρει απαντήσεις στις ερωτήσεις που είχαν οι Γκλέιντερς από την πρώτη στιγμή που έφτασαν στον λαβύρινθο.
Στο «A Man of Integrity» Ο 35χρονος Ρεζά, έχοντας απομακρυνθεί από την πόλη, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Περνάει τις ημέρες του εκτρέφοντας χρυσόψαρα. Λίγο πιο δίπλα του, μια ιδιωτική εταιρεία που έχει στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές θα πάρει τον έλεγχο σε ο,τιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοί της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερειπώσουν τη γη τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρείας. Ομως ο Ρεζά αντιδρά.
Τέλος, το «1968» είναι μια ταινία παραγγελιά του Τάσου Μπουλμέτη για την ΑΕΚ. Και εδώ είναι το κακό, η “παραγγελιά”, μιας και το τελικό πρϊόν δεν είναι ακριβώς ταινία αλλά μεγάλου μήκους διαφήμιση της ομάδας. Ακροβατώντας ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία. Δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, αν και φυσικά ενυπάρχει και αυτό το στοιχείο. Αλλά στην προσπάθεια του να κάνει μια ταινία με επαρκή διάρκεια, το εμπλουτίζει με φανταστικές ιστορίες, πομπώδεις και εντελώς κλισέ. Ναι ο Μπουλμέτης ξέρει να στήσει κάτι τεχνικά άρτιο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό. Μερικά καλά στοιχεία-αστεία χάνονται μέσα στο υπόλοιπο χάος ή ξεχειλώνονται σαν να ξέχασε που να βάλει κάπου μια τελεία. Και το πιο άσκοπο και άστοχο είναι η ξεκάρφωτη προσπάθεια σύνδεσης με διάφορα άλλα ιστορικά γεγονότα που είτε συνέβησαν λίγο ή αρκετά πριν τον αγώνα είτε λίγο ή αρκετά μετά. Για παράδειγμα, εεεμ *SPOILER ALERT*(;) δεν ξέρω αν ένα ιστορικό γεγονός που δεν έχει σχέση ουσιαστική με τη ταινία μπορεί να θεωρηθεί spoiler, αλλά η μέρα του αγώνα ήταν και η μέρα που δολοφονήθηκε ο Martin Luther King Jr., το οποίο χωρίς καμία προηγούμενη σύνδεση ή αναφορά φροντίζει να πετάξει σαν ξεκάρφωτη σφήνα δευτερολέπτου. Εντελώς άσχετο αν και τουλάχιστον μπορεί να συνδυαστεί με τη μέρα. Όταν αυτό συμβαίνει και σε άλλα πράγματα που δεν έχουν ούτε σχέση ούτε χρονική σύνδεση εκεί πια θέλεις να αναρωτηθείς φωναχτά “γιατί;”, ένα “γιατί” που τελικά απευθύνεται στη δημιουργία ολόκληρης της “ταινίας”.