Υπήρχαν εποχές που ένα βιβλίο ή ένας δίσκος ή μια καλογυρισμένη ταινία που φαινομενικά την ξεκινηήσαμε για να περάσει η ώρα, μας αναστάτωσε το ρου της ημέρας ή μας αιχμαλώτισε σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας άλλαξε τη ζωή.
Αν η λογοτεχνία διαθέτει ένα συγγραφέα βεληνεκούς Beatles, το όνομά του είναι Richard Brautigan (30 Ιανουαρίου 1935 – μάλλον 16 Σεπτεμβρίου 1984). Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι ο John Lennon ήταν οπαδός του Brautigan. Και οι δύο είχαν μια περίεργη άποψη που ξεκίνησε από μια ιδέα ή και ένα κόκκο της και έφτασε να απασχολεί όλο τον κόσμο. Η γραφή του ήταν ζεν, υπερβατική, σύγχρονη και ιδιαζόντως προφητική. Τον αποκαλούν και τον Γκουρού της Αντικουλτούρας.
Η γραφή, η ποίηση και η πρόζα του Richard Brautigan έχει υπάρξει καθοριστική στην αμερικάνικη λογοτεχνία, ναι ανήκει στους περιθωριοποιημένους, αντικομφορμιστές και απόλυτα ιδιαίτερους beatniks (Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Charles Bukowski, Gary Snyder, William Burroughs).
Τα ποιήματα και η πεζογραφία του Brautigan είχαν αυτή την εκπληκτική ικανότητα να σας χαστούν απαλά προς τα πάνω στο κεφάλι, εξαφανίζοντας σε αυτό που περιγράφεται. Στο Sugar Watermelon ήταν ο ποταμός Tao του Brautigan, ένα γλυκό λεπτό υγρό που έτρεχε μέσα από τη ροζ σάρκα της ύπαρξής μας.
Για πολλούς από εμάς, ο Brautigan ήταν μια πόρτα, ένα άνοιγμα σε μια συνείδηση (αν σκεφτήκατε το Doors of Perception του Aldous Huxley καλά κάνατε, μοιάζει σαν εμπειρία) που απελευθερωνόταν μέσα στο ίδιο της το παιχνίδισμα, την αυθεντικότητα, το τώρα και το απόλυτο παρόν.
Το να διαβάζεις Brautigan ισοδυναμεί με μια γερή δόση οξυγόνου και ξαφνικής ζάλης την ίδια στιγμή, καθώς ο εγκέφαλος σου προσπαθεί να αφομοιώσει πληροφορίες, περιγραφές και καταστάσεις που για να τις ζήσεις και να τις εκτιμήσεις πρέπει κι εσύ ο ίδιος να έχεις κυριαρχική φαντασία και την ίδια στιγμή να κυριαρχείς σε αυτήν. Υπάρχει μια αίσθηση απεριόριστης απόλαυσης και ερωτισμός στην πεζογραφία και την ποίησή του – μια υπόσχεση του ανείπωτου, όπου η γλώσσα ξεπερνά τον εαυτό της.
I like to think (and
the sooner the better!)
of a cybernetic meadow
where mammals and computers
live together in mutually
programming harmony
like pure water
touching clear sky.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουν μεταφραστεί πολλά βιβλία του, ενώ το Ψάρεμα της Πέστροφας στην Αμερική έχει εξαντληθεί -δυστυχώς- χρόνια τώρα.