Παρ’ότι μη επίκαιρη, παραμένει μια αστεία ιστορία που αναρωτιόμαστε εάν συνέβη ή όχι ακόμα και σήμερα!
Με αφορμή τα γενέθλια του Charlie Chaplin, που ήταν σαν σήμερα, θυμηθήκαμε μία παλιά ιστορία;
Το 1930, ο Luis Buñuel, από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του υπερρεαλισμού, διέκοψε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι στο Λος Άντζελες, πραγματοποιώντας μια “επίθεση” σε δέντρο και, ενώ όταν αποδείχθηκε δύσκολο να καταστραφεί, ρίχτηκε πάνω στα δώρα πηδώντας πάνω κάτω!
Μεταξύ των επισκεπτών ήταν ο Charlie Chaplin, του οποίου την οικία επισκεπτόταν ο Buñuel συχνά για να παίξει τένις, για να κολυμπήσει ή…να χρησιμοποιήσει τη σάουνα. Μερικές φορές, καθόταν δίπλα στην πισίνα, πίνοντας μαζί με τον Σεργκέι Αϊζενστάιν.
Φαίνεται να θυμάμαι τον Buñuel ή τον γιο του, τον Juan Luis, λέγοντας κάπου ή άλλου ότι ο Buñuel και οι σύντροφοί του επιτέθηκαν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο επειδή βρήκαν τόσο το ίδιο όσο και το έθιμο του δώρου τρομερά μπουρζουαστικό.
Στο My Last Sigh, ωστόσο, ο σκηνοθέτης γράφει ότι ένιωσε προσβεβλημένος από μια πατριωτική χειρονομία.
Αυτός και ο συγκάτοικος του, ο σεναριογράφος Eduardo Ugarte, ήταν στο σπίτι του Ισπανού κωμικού, Tono και της γυναίκας του, Leonor, οι οποίοι ήταν η παρέα του Buñuel στο ταξίδι του από τη Χάβρη στο Hollywood.
“Τα Χριστούγεννα, ο Tono και η σύζυγός του έκαναν το τραπέζι σε δώδεκα Ισπανούς ηθοποιούς και σεναριογράφους, καθώς και στον Chaplin και τη Georgia Hale. Όλοι έπρεπε να φέρουμε ένα δώρο που θα κόστιζε μεταξύ είκοσι και τριάντα δολαρίων, το κρεμάσαμε στο δέντρο και αρχίσαμε να πίνουμε. (Παρά την ποτοαπαγόρευση, δεν υπήρχε, φυσικά, έλλειψη αλκοόλ.) Ο Rivelles, ένας γνωστός ηθοποιός εκείνη την εποχή, απήγγειλε ένα ιστορικό ισπανικό ποίημα από τον Marquina, για τη δόξα των στρατιωτών στη Φλάνδρα.
Όπως όλες οι πατριωτικές “επιδείξεις”, μου προκάλεσε ναυτία. «Άκου», ψιθύρισα στον Ugarte και έναν ηθοποιό που ονομάζεται Peña στο τραπέζι του δείπνου, «όταν φυσήξω τη μύτη μου, αυτό θα είναι το σήμα για να σηκωθούμε. Απλά ακολουθήστε με και θα καταστρέψουμε αυτό το γελοίο δέντρο! “.
Αυτό ακριβώς κάναμε, αν και δεν είναι εύκολο να “αποσυναρμολογήσει” κανείς ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην πραγματικότητα, αποκτήσαμε πολλές γρατζουνιές για να πετύχουμε πενιχρά αποτελέσματα, οπότε σταματήσαμε να ρίχνουμε τα δώρα κάτω και να πέφτουμε πάνω τους. Το δωμάτιο ήταν απολύτως σιωπηλό. όλοι μας κοίτούσαν εμβρόντητοι.
«Louis», είπε τελικά η σύζυγος του Tono. “Αυτό είναι ασυγχώρητο.”
“Αντίθετα,” απάντησα. “Δεν ήταν. Ήταν ανατρεπτικό. “
Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με μια απρόσμενη σύμπτωση, ένα άρθρο στην εφημερίδα μίλαγε για έναν άνδρα στο Βερολίνο ο οποίος προσπάθησε να ξεχωρίσει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο από το χαμό των Χριστουγέννων!
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Chaplin, που ήταν επιεικής, μας προσκάλεσε για άλλη μια φορά στο σπίτι του, όπου βρήκαμε ένα άλλο δέντρο διακοσμημένο με ολοκαίνουργια δώρα. Πριν καθίσουμε για φαγητό, με πήρε πιο πέρα.
“Επειδή σας αρέσει πολύ να σκίζετε τα δέντρα, Buñuel,” μου είπε, “γιατί δεν το κάνετε τώρα να ξεμπερδεύουμε, ώστε να μην ενοχληθούμε κατά τη διάρκεια του δείπνου;”
Απάντησα ότι δεν είχα πραγματικά τίποτα εναντίον δέντρων, αλλά ότι δεν μπορούσα να αντέξω τον επιδεικτικό πατριωτισμό που είχα ακούσει εκείνο το βράδυ.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη σειρά Cinéastes de notre temps με τον Luis Buñuel γυρισμένη το 1963.