Είναι η γοητεία του ατημέλητου η νεο-ρετρό το αντίπαλο δέος στο μινιμαλισμό της δεκαετίας του ’90;
Προχθές το βράδυ στο Παρίσι, ο Pierpaolo Piccioli έκλεισε την Εβδομάδα Μόδας στο ξενοδοχείο Salomon de Rothschild με την τελευταία συλλογή του Valentino . Ήταν σαν η ζωγραφική της αναγέννησης να συναντάει το mashup της πολυτέλειας του 1960 με τον κορυφαίο οραματιστή Guido Palau να δίνει το τελευταίο “χτύπημα” εμφανίζοντας extravagant μαλλιά που πέφτουν προς τα πίσω σε μια αρκετά γκλαμουράτη εκδοχή του παραπάνω συνδυασμού!
Για την δημιουργία αυτών των λουκ χρειάστηκαν 50 περούκες, οι οποίες χρειάστηκαν 250 ώρες για να βαφτούν από το Josh Wood Atelier.
Το σημερινό του όραμα είχε κάτι από ελληνική μυθολογία, τη ζωγραφική του 17ου και του 18ου αιώνα, τις ταινίες του Pasolini και τις φωτογραφίες της Deborah Turbeville, κάτι το μεσαιωνικό και παράλληλα 60s. «Η αναγέννηση συναντά τα Βερσαλλίες που συναντούν τα ’60».
Σκέψη που δημιουργήθηκε για τη Marie Antoinette αλλά εκσυγχρονίστηκε από τον Raymond (“Teasy-Weasy”) Bessone στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα, το φουσκωτό μαλλί “υμνήθηκε” από μυθικά πλάσματα από την Jackie O έως την Brigitte Bardot, οι εν λόγω αναλογίες, εμφανίζονται και στις δεκαετίες του 1980 από τη νεαρή τότε Cindy Crawford.
Στο show του Valentino του 2018, προσφέρθηκε μια μορφή κομψού μεγαλείου, σαρωτική και δραματική όπως τα πολυτελή καπέλα της Piccioli και τα φορέματα που κοσμούν το κόσμημα στο πάτωμα.
Το μόνο που χρειάστηκε ήταν μια ματιά στο κορίτσι της στιγμής Kaia Gerber για να καταλάβει τις μεταμορφωτικές επιδράσεις του ίδιου του show: τα μεγάλα πιασμένα καστανά μαλλιά της τραβήχτηκαν πίσω για να αποκαλύψουν τα κομμένα ζυγωματικά και τον κύκνειο λαιμό που αιωρήθηκε πάνω από μια στροβιλώδη καταιγίδα από ροζ φτερά, το αποτέλεσμα ήταν μια μαγεία για την πασαρέλα!