Το να ταιριάξουν δυο καλλιτέχνες όπως η Μαρινέλλα και ο Χατζής δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση.
Ο Χατζής των μπουάτ της Πλάκας με τις κοινωνικές μπαλάντες και η Μαρινέλλα των μεγάλων κοσμικών κέντρων, γνήσια εκπρόσωπος του ελαφρολαϊκού τραγουδιού, ήταν δυο πράγματα τελείως ασύνδετα. Άλλο το κοινό του Χατζή κι’άλλο της Μαρινέλλας. Όσοι άκουγαν οτι επείκειται συνεργασία αυτών των δύο, προεξοφλούσαν καλλιτεχνική αποτυχία. Εγώ που ήξερα την αγάπη και τον θαυμασμό που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον, ήμουν βέβαιος οτι το εγχείρημα θα είχε θετικά αποτελέσματα.
Οι πρόβες ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του ’75 και η ηχογράφηση έγινε τον Μάρτιο του ΄76. Ήταν ένας κύκλος 50 τραγουδιών που για να βγεί ήθελε μεγάλη και επίπονη προσπάθεια. Τρείς και τέσσερεις φορές την εβδομάδα πηγαίναμε με το Χατζή στο σπίτι της Μαρινέλλας, στη Βούλα, και κάναμε πρόβα τουλάχιστον 4 ώρες κάθε φορά. Βέβαια μετά το δίωρο, εμφανίζονταν τα ούζα και οι μεζέδες και η πρόβα πήγαινε περίπατο… Ωστόσο η δουλειά προχωρούσε με τη Μαρινέλλα να διαμαρτύρεται συνεχώς στον Κώστα ότι έπαιρνε εκείνος τα ωραιότερα τραγούδια… Κάθε φορά λοιπόν που άκουγε ένα τραγούδι του Κώστα και το εύρισκε καλύτερο απ’τα δικά της, ο Κώστας της θύμιζε το ”Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει” το “Σ’αγαπώ” το “Όλος ο κόσμος είσ’εσύ” το “ H αγάπη όλα τα υπομένει” και τότε ηρεμούσε…
Μετά απο έξι μηνών προετοιμασία, ήρθε επιτέλους η βραδυά που θα γίνονταν η ηχογράφηση. Υπήρχε μεγάλη ανησυχία για την έκβαση του εγχειρήματος γιατι η παράσταση ήταν μοναδική και το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι και το τελικό. Δεν υπήρχε περιθώριο επανάληψης του προγράμματος.
Εγώ, που είχα την ευθύνη της παραγωγής με το ηχολήπτη Γιάννη Σμυρναίο, βρισκόμασταν μέσα στο βαν που γίνονταν η ζωντανή ηχογράφηση. Ο Λάκης Τελκής ήταν υπεύθυνος για τον ήχο στη σάλα. Και οι τρεις κρατούσαμε την αναπνοή μας απο την αρχή μέχρι το τέλος. Τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα κι’ η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο. Γνωρίζαμε πως το παραμικρό λάθος θα τίναζε τα πάντα στον αέρα και η προσπάθεια μηνών θα πήγαινε χαμένη…
Η παράσταση άρχισε κι’ακούστηκαν οι πρώτες συγχορδίες απο την κιθάρα του Χατζή… Μετά από λίγο, κι’αφού κατακάθησαν τα πρώτα χειροκροτήματα, η γνωστή βραχνή γεμάτη αισθαντικότητα φωνή του, γέμισε αρμονικούς ήχους τη σάλα κι’οι περίτεχνες μπαλάντες άρχισαν να ξεδιπλώνονται η μία μετά την άλλη και να δημιουργούν ποικίλα συναισθήματα στο ακροατήριο…
“Θυμάμαι, όταν ήμασταν παιδιά,
τα όνειρα που κάναμε, θυμάμαι ,
νομίζαμε με μιά δρασκελιά , τον ουρανό θα φτάναμε…”
Ο Γιάννης, με μαεστρία χειρίζονταν τα κουμπιά της κονσόλας κι’εγώ προσπαθούσα δίπλα του να του επισημαίνω τα σημεία των τραγουδιών που έπρεπε να εστιάσει την προσοχή του.