«Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται”, γιατί πέρα από τον γιο της Κωνσταντίνο και τον άντρα της Κώστα Καζάκο, την Τζένη Καρέζη την αγάπησε ολόκληρος ο Ελληνικός λαός» θα γράψει λίγο μετά το 1992 ο Κώστας Καρυωτάκης. Η απόλυτη πρωταγωνίστρια λατρεύτηκε από όλους και ταυτόχρονα έδωσε απλόχερα στο κοινό αυτό που της χάρισε ο θεός. Σήμερα συμπληρώνονται 21 χρόνια από τον θάνατο της και τα συναισθήματα μου κυριεύονται από μία πικρία που περιλαμβάνει δύο όψεις: Η πρώτη φυσικά είναι η τόσο τραγική κατάληξη της και η δεύτερη που έφυγε όταν εγώ είχα μόλις τρία χρόνια ζωής.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Η εξωτερική της ομορφιά, το ατελείωτο ταλέντο της, μα πάνω απ΄ όλα η εσωτερική της λεβεντιά έρχονται να συναντήσουν το ήθος μιας γυναίκας που έδωσε και πήρε, όπως το είχε εκμυστηρευτεί κι εκείνη στον Άγγελο Πυριόχο σε μία από τις τελευταίες της συνεντεύξεις: «Η ζωή είναι μια τράπεζα θα πάρεις και θα δώσεις».
Διαβάστε παρακάτω το κείμενο που έγραψε η ίδια η Τζένη δύο χρόνια πριν από το θάνατο της και ενώ όλα έδειχναν ότι θα κέρδιζε τη μάχη με τον καρκίνο!
Το κείμενο δημοσιευτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» το 1993!
«Η μέρα μου αρχίζει σχετικά νωρίς. Είναι μια συνήθεια που μου έχει μείνει από μικρή. Και δεν εννοώ το σχολείο, αλλά το θέατρο. Όταν πρωτοβγήκα έπαιζα δυο και τρία έργα τη σεζόν στο Εθνικό θέατρο. Και συγχρόνως γύριζα και δυο τρεις ταινίες. Ατελείωτες ώρες εξαντλητικής δουλειάς. Όταν δεν είχα πρόβα στις επτά το πρωί έπρεπε να βρίσκομαι στο στούντιο. Για να τελειώσω το μεσημέρι να ξεκουραστώ και να πάω στο θέατρο. Για δυο παραστάσεις. Και πολλές φορές μετά τις παραστάσεις είχα νυχτερινό γύρισμα. Η τρέλα! Είναι αδύνατον να φανταστεί ο κόσμος πόσο σκληρά έχουμε δουλέψει κάποιοι ηθοποιοί της γενιάς μου. Οι προβολείς η δημοσιότητα και εμείς να τρέχουμε από τα πλατώ στην σκηνή, από την σκηνή στις ράφτρες, από τις ραφτρές σε κάποιο εξωτερικό γύρισμα, σε κάποια φωτογράφηση και ξανά πίσω στο θέατρο. Και αυτό κράτησε χρόνια. Πώς αντέξαμε; Αναρωτιέμαι… Και μετανιώνω λιγάκι. Δεν θα είχαμε χάσει τίποτα αν δουλεύαμε λιγότερο. Μάλλον θα είχαμε κερδίσει. Θα είχαμε γλιτώσει κάποια φθορά και θα είχαμε βρει την ουσία της δουλειάς μας. Ας είναι λοιπόν.. Τώρα που όλα είναι πιο όμορφα.
Διαβάζω και γράφω
Μόλις ξυπνήσω, ανοίγω αμέσως το τζάκι. Πίνω τον καφέ μου και κάθομαι στο γραφειάκι μου. Όλα αυτά γίνονται στο υπνοδωμάτιο μας. Εκεί είναι ο μικρός μου κόσμος. Εκεί ζω τις περισσότερες ώρες τις ημέρας μου. Κάνω τα απαραίτητα τηλεφωνήματα, διαβάζω θεατρικά έργα, γενικά διαβάζω και γράφω. Γιατί μου αρέσει πολύ να διαβάζω και να μεταφράζω θεατρικά έργα. Δυο φορές τη βδομάδα βγαίνω έξω το πρωί. Πάω πρώτα στο θέατρο και μετά παίρνω σβάρνα τις βιτρίνες και τα παλιατζίδικα. Έτσι έφτιαξα το σπίτι μας. Τρελαίνομαι για τα παλιά πράγματα. Για τις παλιές κασέλες, για τα παλιά κεντήματα, για τα καραβάκια και για κάθε τι που έχει πάνω την σοφία και την ομορφιά της λαϊκής μας παράδοσης. Έτσι έγινε και στο σπίτι μας στο Πήλιο σε ένα δάσος με οπωροφόρα δέντρα. Εκεί πηγαίνουμε και καθόμαστε οι τρεις μας μέσα στον παράδεισο. Με τις φυσικές πηγές να τρέχουν μέσα στην αυλή μας , με τον φούρνο που ζυμώνω και ψήνω το ψωμί με τα βιβλία μας και τις μουσικές μας. Μια βίλα στην εξοχή δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ενώ ένα παλιό σπιτάκι στο Πήλιο είναι μια άλλη πρόταση ζωής. Και εγώ αυτή τη ζωή θέλω. Με αυτά λοιπόν ασχολούμαι μέχρι το μεσημέρι που έρχεται ο γιος μας. Τι ωραία ώρα. Μας λέει τα νέα του λέμε και εμείς τα δικά μας. Κατά τις πέντε ο Κώστας κλείνεται στο γραφείο του και εγώ πάω για ύπνο. Α όλα κι όλα. Αν δεν κοιμηθώ δυο ώρες το μεσημέρι ή το απόγευμα είμαι χαμένος άνθρωπος.
Ξυπνάω κατά τις επτά και γύρω στις οκτώ βρίσκομαι στο θέατρο. Εκεί μπαίνω στο άλλο μου σπίτι στο καμαρίνι μου. Είναι και αυτό ένας χώρος που λατρεύω. Είναι δικό μου. Κατάδικο μου. Το νιώθει κανείς μόλις μπει μέσα. Είναι η ζωή μου, είμαι εγώ. Και κει λίγη κουβεντούλα με τους άλλους ηθοποιούς , κάποιος δημοσιογράφος, κάποιο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, λίγο θεατρικό κουτσομπολιό (απαραίτητο), το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη και στις εννιά παρά τέταρτο βρίσκομαι πίσω ακριβώς από το σκηνικό.
Και μετά την παράσταση στο καμαρίνι μου βλέπω την ανταπόκριση στα μάτια του κόσμου και λέω «Καρέζη ευχήσου να έχεις και άλλες τέτοιες στιγμές στην καριέρα σου. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Δεν είναι πάντα ρόδινα τα πράγματα στο θέατρο. Πολλές φορές παίζεις πράγματα που δεν σε καλύπτουν και άλλες που δεν καλύπτουν το κοινό. Και τότε το κοινό δεν καλύπτει εσένα. Εμείς οι ηθοποιοί ζούμε πολλές πικρές στιγμές στο καμαρίνι. Και στην σκηνή.
Μετά την παράσταση η ζωή μας κυλάει κάπως έτσι: Δυο τρεις φορές τη βδομάδα πάμε πάντα σπίτι και βλέπουμε συνήθως μια ταινία στο βιντεο. Και τέλος πάντων ξενυχτάμε. Μια φορά τη βδομάδα έχουμε φίλους στο σπίτι, γιατί εκτός των άλλων τρελαίνομαι να μαγειρεύω. Είναι η ξεκούραση μου, είναι το χόμπι μου όπως λένε. Μαγειρεύω και αυτοσχεδιάζω. Έτσι λέει η συνταγή, αλλιώς το κάνω εγώ. Και κατά ένα περίεργο τρόπο πετυχαίνει. Μια η δυο φορές τρώμε σε σπίτια φίλων και πολύ σπάνια βγαίνουμε έξω. Γιατί είναι τόσο ωραίο το σπίτι μας μαζί με τους φίλους μας. Γιατί για μένα η φιλία είναι ιερό πράγμα. Μόνο που με τα χρόνια δυσκόλεψα λιγάκι. Τώρα τους φίλους μου τους διαλέγω πολύ προσεχτικά. Έχω ζήσει αρκετές χαμένες βραδιές να πλήττω να περιφέρομαι να δέχομαι κολακείες η να υποχρεώνομαι να κάνω ανόητες αβροφροσύνες. Να αισθάνομαι ότι κάπου όλοι υποκρινόμαστε. Θέλω ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, γιατί δεν έχουν κανένα λόγω να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια την λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια, οδεύει προς τον θάνατό. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί.
Αυτά λοιπόν. Αυτός είναι ο μικρός μου κόσμος. Και αυτά είναι τα μεγάλα μου όνειρα. Όνειρα. Τι ωραίο πράγμα και πόσο απαραίτητο. Ονειρεύομαι το έργο που θα παίξουμε του χρόνου. Ονειρεύομαι μεγάλους ρόλους. Ονειρεύομαι ένα καλοκαίρι ξέγνοιαστο και ξεκούραστο. Ονειρεύομαι το σπιτάκι στο Πήλιο και τους δυο μας να περπατάμε στα φύλλα από τις καστανιές και στην σκηνή. Όμορφα όνειρα απλά όπως είναι η ζωή. Η όσο απλή είναι η κατάθεση μιας ολόκληρης ζωής».
Αυτά λοιπόν. Αυτός είναι ο μικρός μου κόσμος. Και αυτά είναι τα μεγάλα μου όνειρα. Όνειρα. Τι ωραίο πράγμα και πόσο απαραίτητο!
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
Τον Μάιο του 1992, δύο μήνες πριν από το θάνατό της, η Τζένη Καρέζη συγκινεί με την επιστολή που στέλνει προς τον Τύπο: «Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω»