Βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από τη μεγάλη αποκάλυψη για την ταυτότητα του “ενοίκου” στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης και ενώ τα ονόματα που έχουν πέσει στο τραπέζι είναι πολλά, η Ελλάδα περιμένει να ακουστεί το όνομα του Μέγα Αλέξανδρου.Τι είναι όμως αυτό που μας ωθεί σε αυτή την ακατάσχετη επιθυμία; Η σπουδαιότητα ενός τέτοιου μνημείου είναι αυτή που μας έχει κάνει να το πιστέψουμε ή απλώς είμαστε όλοι μας “θύματα” μιας απίστευτης αποπροσανατόλησης που αγγίζει τα όρια της προπαγάνδας και εξυπηρετεί άλλους σκοπούς;
Η αλήθεια είναι πως ένας τόσο μεγάλος τύμβος μόνον έναν πολύ μεγάλο βασιλιά θα μπορούσε να κρύβει. Και μπορεί μια τέτοια απάντηση, να μην γίνεται πιστευτή από μεγάλη μερίδα του κόσμου όμως η ζωή ίσως και να οφείλει κάτι ακόμη σε αυτή τη χώρα που δοξάστηκε όσο καμία και τα έχασε όλα εν μία νυκτί. Είναι ίσως η αρχή μιας νέας σελίδας για την Ελλάδα μας που “πονά” και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της θα πουν κάποιοι. Ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να μας “κλείσει το μάτι” αλλά, θα φάνταζε ουτοπικό να πιστεύαμε πως μια τέτοια ανακάλυψη θα ήταν αρκετή για το τέλος των δεινών μας.
Ο θάνατος του…
Ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη Βαβυλώνα και άρχισε να οργανώνει τον περίπλου της Αραβίας και την εξερεύνηση των ακτών της Βόρειας Αφρικής. Λίγο πριν την αναχώρηση για την Αραβία, στις 2 προς 3 Ιουνίου 323 π.Χ. συμμετείχε σε συμπόσιο έπειτα από το οποίο εκδήλωσε πυρετό, που διήρκεσε και τις επόμενες ημέρες αναγκάζοντάς τον να μεταθέσει την ημερομηνία αναχώρησης. Μετά από μια σύντομη βελτίωση της υγείας του κατέρρευσε ξανά, χωρίς να μπορεί να περπατήσει ή να μιλήσει. Η φήμη ότι είχε ήδη πεθάνει ανάγκασε τους στρατηγούς του να επιτρέψουν σε όλους τους στρατιώτες του να περάσουν από τον κρεβάτι του για να τον χαιρετίσουν. Μετά από δύο ημέρες πέθανε, στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ… Σύμφωνα με ένα θρύλο, μουμιοποιήθηκε και θάφτηκε σε ένα γυάλινο φέρετρο γεμάτο μέλι.
Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου αναζητείται στα πιο πιθανά αλλά και απίθανα μέρη. Από την έρημο Σίουα της Αιγύπτου ως τη Βενετία στον ναό του Αγίου Μάρκου κι από το Ουζμπεκιστάν ως την Αυστραλία.
Ποιος είναι όμως εκείνος που θα ασχοληθεί “σήμερα” με τον ψυχοπομπό Ερμή, την Περσεφόνη και τη μαρμάρινη πόρτα που οδηγεί ακόμη και στο μεγάλο αυτό στρατηλάτη, τη στιγμή που μια οικογένεια στην Ελλάδα του 2014 διαμένει σε αυτοκίνητο, η αυξανόμενη ανεργία μαστίζει, η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων κυριαρχεί και υπάρχει γενική πτώση της ζήτησης. Η αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού δεν είναι μακριά κι αν ήξερε ο “ένοικος” για το μεγάλο πάρτι εμπορευματοποίησης που ετοιμάζουν ήδη τα κοράκια, θα “παρακαλούσε” να ανοίξει ακόμη πιο πολύ η γη να τον καταπιεί. Ήδη οι αιτήσεις που έχουν υποβληθεί στον δήμαρχο της Αμφίπολης για τη λειτουργία σουβλατζίδικων και καντινών ανέρχονται στις 4.000 και φυσικά αυτή είναι μόνο η αρχή.
Τελικά θα πρέπει να παραδεχτούμε όλοι μας πως ο “ένοικος” του τάφου που έμεινε κρυμμένος τόσους αιώνες μάλλον κατάφερε να προστατευτεί καλύτερα από εμάς κι ας βρισκόταν τόσα μέτρα κάτω από τη γη. Κι αν νομίζει κανείς πως εμείς είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση επειδή απλώς έχουμε ανάσα, έχει κάνει ένα ακόμη λάθος αφού κι εμείς πιστέψαμε πως είχαμε Καρυάτιδες να μας “προστατεύουν” αλλά η αλήθεια είναι πως μας εξαπάτησαν κι αυτές στο βωμό του εύκολου χρήματος και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας.
«Ναι» είναι κάτι σπουδαίο όποιος κι αν είναι μέσα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως αποτελεί και ένα ξόρκι θανάτου με τεράστιο βάθος που ναι μεν, κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, να κινήσει την περιέργεια και να φέρει για άλλη μια φορά την Ελλάδα στο επίκεντρο, μας έκανε όμως να ξεχάσουμε την πραγματική ουσία που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά.
Εν αναμονή της αποκάλυψης λοιπόν!