Ο Άγγελος Σικελιανός, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1884, υπήρξε ένας από τους πιο λυρικούς ποιητές της Ελλάδας, ήταν υποψήφιος 5 φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε ποτέ.
Θιασώτης και μελετητής της αρχαίας ιστοριογραφίας, οραματιζόταν ένα οικουμενικό ιδεώδες, εμπνευσμένο από τη δελφική ιδέα.
Σπούδασε σε Αμερική και Παρίσι, το 1900 έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει νομικά, τα οποία εγκατέλειψε αρκετά νωρίς για να αφιερωθεί στη μεγάλη του αγάπη και Μούσα, την ποίηση.
Το καλοκαίρι του 1906 γνωρίζει την εύπορη Αμερικανίδα και μελλοντική γυναίκα του, Εύα Πάλμερ.
Το 1907 ταξιδεύει στην Αίγυπτο και σε μία εκδρομή του στη Λιβυκή Έρημο θα γράψει την ποιητική σύνθεση «Αλαφροϊσκιωτος», η κυκλοφορία του οποίου αποτέλεσε εκδοτικό γεγονός. Το πρώτο του αυτό έργο είναι ένας αληθινός ύμνος προς την ελληνική φύση, γραμμένος με θαυμαστή δύναμη και με αδρούς πρωτότυπους στίχους.
Ακούστε, ακούστε με! Αν ετρέμανε
στην κούνια τα βυζασταρούδια,
εμένα με νανούρισαν,
των αντρειωμένων τα τραγούδια.
Εμέ, λεχώνα η μάνα μου,
στην μπόρα τη μαρτιάτικη
που ‘χε τα ουράνια ανοίξει,
εσκώθη και με πήρε στην αγκάλη της
τον πρώτο κεραυνό για να μου δείξει!
Μάνα φωτιά με βύζαξες
κι είναι η καρδιά μου αστέρι;
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913), στους οποίους πήρε μέρος, έγραψε πατριωτικά ποιήματα, που δημοσιεύθηκαν σ’ εφημερίδες, περιοδικά και στη ποιητική συλλογή «Στίχοι» (1921). Έγραψε επίσης και δημοσίευσε από το 1915 έως το 1918 τον «Πρόλογο στη ζωή», αποσπάσματα από το «Πάσχα των Ελλήνων», το «Δελφικό Λόγο» και μελέτες. Είχε άφθονα οικονομικά μέσα και βρήκε τη ευκαιρία να μελετά διαρκώς, να γράφει απερίσπαστα και να ταξιδεύει.
Μαζί με την Πάλμερ, ο Σικελιανός συνέλαβε το σχέδιο ν’ αναστηλώσει τη Δελφική Αμφικτυονία και οργάνωσαν το 1927 και το 1930 τις “Δερφικές Εορτές”, με παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών, με αγώνες και λαϊκές εκθέσεις, που τράβηξαν την προσοχή του κόσμου.
Η ποιητική έμπνευση του Σικελιανού αυτή την εποχή και αρκετά χρόνια αργότερα αντλεί τα θέματά της από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, από τη μυθολογία και το μυστικισμό (ορφισμός κλπ.), από τη θρησκεία και την ιστορία. Τέτοιες είναι οι τραγωδίες του: «Διθύραμβος του Ρόδου» (1933) και «Ο Δαίδαλος στην Κρήτη», καθώς και πολλά ποιήματα.
Επιπλέον, ο Σικελιανός έγραψε τις τραγωδίες «Η Σίβυλλα» (1940), «Ο Χριστός στη Ρώμη» (1946), «Ο θάνατος τον Διγενή» (1948) και «Ο Ασκληπιός», λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον Μάρτιο του 1938 γνωρίζει την Άννα Καραμάνη και γνωριμία τους σταδιακά μετατρέπεται σε βαθύ έρωτα και ο Σικελιανός ζητάει από την Εύα να χωρίσουν. Ο γάμος του με τελέστηκε στις 17 Ιουνίου του 1940.
Την περίοδο της Κατοχής έγραψε και κυκλοφόρησε κρυφά τα «Ακριτικά» (1941-1942), που ήταν μία κραυγή πόνου του σκλαβωμένου Ελληνισμού.
Υπήρξε υποψήφιος μαζί με τον Νίκο Καζαντζάκη για την Ακαδημία Αθηνών. Ωστόσο, αντ’ αυτών εκλέγεται ο Σωτήρης Σκίπης. Το 1946 προτείνεται για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, όπως και ο Καζαντζάκης, με πρωτοβουλία σημαντικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων (Πολ Ελιάρ, Αντρέ Ζιντ, Χένρι Μίλερ, Ευγένιος Ο’ Νηλ κ.ά.).
Αλλά η τότε κυβέρνηση Τσαλδάρη νιώθει την ηγεμονία της να “τρέμει” καθώς θεωρούταν ότι έτσι θα βραβευόταν η Αριστερά στην Ελλάδα.
Το 1943 απαγγέλλει έναν μοναδικό επικήδειο παιάνα στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, που αρχίζει με τους στίχους «Ηχήστε οι σάλπιγγες», που είχε γράψει λίγες ώρες νωρίτερα.
Το 1947 εκδίδεται συγκεντρωμένο σε τρεις τόμους το συνολικό ποιητικό του έργο υπό τον τίτλο «Λυρικός Βίος».
Στις 4 Ιουνίου 1951 από λάθος της οικιακής βοηθού του αντί για το φάρμακο του λαμβάνει απολυμαντικό, με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρά εγκαύματα στα αναπνευστικά του όργανα και έτσι αφήνει την τελευταία του πνοή στις 19 Ιουνίου 1951 στην κλινική «Η Παμμακάριστος» στην Αθήνα.