Το μπικίνι, με την έννοια του ενδύματος που χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Ανάλογα ενδύματα συναντάμε σε απεικονίσεις αθλητριών σε αρχαιοελληνικές υδρίες και τοιχογραφίες.
Το πρώτο σύγχρονο μπικίνι, σχεδιασμένο από τον Γάλλο μηχανικό Λουί Ρεάρ, παρουσιάστηκε στις 5 Ιουλίου του 1946, σε υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι. Πήρε το όνομά του από την Ατόλη Μπικίνι στα νησιά Μάρσαλ, όπου έγιναν οι πρώτες δοκιμές ατομικής βόμβας, με τις εκρήξεις των οποίων παρομοιάστηκε η έκρηξη ενθουσιασμού που προκλήθηκε στον ανδρικό πληθυσμό από τη δημιουργία του νέου μαγιό.
Πως πήρε όμως το όνομά του; Καθώς οι Ευρωπαίες είχαν ήδη αρχίσει να φορούν από τη δεκαετία του ’30 μαγιό που αποτελούνταν από δύο κομμάτια – δίχως όμως να αποκαλύπτουν ποτέ τον αφαλό τους – η «έκρηξη» ενθουσιασμού που προκλήθηκε στον ανδρικό πληθυσμό από την έμπνευση και δημιουργία του νέου μαγιό παρομοιάστηκε με την ισχυρή και καταστροφική έκρηξη που υπέστη το νησί Bikini Atoll στον Ειρηνικό Ωκεανό -όπου νωρίτερα την ίδια εβδομάδα είχαν λάβει χώρα πυρηνικές δοκιμές από τις ΗΠΑ- στο πλαίσιο των πρώτων δοκιμών ατομικής βόμβα στα νησιά Μάρσαλ.
Στην ουσία, ο Ρεάρ τελειοποίησε τη δημιουργία ενός άλλου σχεδιαστή, του Ζακ Εν, ο οποίος είχε παρουσιάσει το δικό του μπικίνι δύο μήνες νωρίτερα. Το είχε ονομάσει Άτομο, υποδηλώνοντας το μικροσκοπικό του μέγεθος. Ο Ρεάρ το έκανε ακόμη μικρότερο, αλλά το πρόβλημά του ήταν ότι δεν έβρισκε κανένα μοντέλο που να τολμά να το φορέσει στην επίδειξη. Τη λύση έδωσε τελικά η Μισελίν Μπερναρντινί, μία αισθησιακή χορεύτρια που εργαζόταν στο Καζίνο του Παρισιού.
Χρειάστηκαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μέχρι το μπικίνι να γίνει αποδεκτό στις ΗΠΑ. Μάλιστα, το 1951 η χρήση του απαγορεύτηκε στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς για την ανάδειξη της Μις Υφηλίου. Ωστόσο, το μπικίνι της Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία του 1957 Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα δημιούργησε μια νέα τάση στην αγορά των μαγιό, που “απογειώθηκε” το 1960, μετά την ποπ επιτυχία του Μπράιαν Χίλαντ Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini.
Και ενώ η Ευρώπη αγάπησε γρήγορα την νέα πρόταση για τις εμφανίσεις των γυναικών στις ακτές, στις ΗΠΑ χρειάστηκαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια προκειμένου το μπικίνι να γίνει αποδεκτό, από τη στιγμή που το 1951 απαγορεύτηκε η χρήση του στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς για την ανάδειξη της Μις Υφηλίου. Μέχρι που το μπικίνι της Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία “Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα” του 1956 και η εμφάνισή της στην παραλία των Καννών την αμέσως επόμενη χρονιά δημιούργησαν μια νέα τάση και ένα κύμα απελευθέρωσης στην αγορά των μαγιό που απογειώθηκε το 1960, μετά την ποπ επιτυχία του Μπράιαν Χίλαντ “Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini”.
Το 1964 το περιοδικό Sports Illustrated δημοσιεύει για πρώτη φορά στο εξώφυλλο του μια γυναίκα με μπικίνι όταν ο εκδότης του δε μπορούσε να βρει κανένα αξιόλογο αθλητικό γεγονός για να γεμίσει τις σελίδες του κατά τους χειμερινούς μήνες και ζήτησε από μια δημοσιογράφο μόδας να τον βοηθήσει δίνοντας του μια πρωτότυπη ιδέα. Το 1988 η εταιρεία του πρωτοπόρου Ρεάρ κλείνει οριστικά, αλλά η δημοτικότητα του μπικίνι συνεχίζει την άνοδό της αντιπροσωπεύοντας πάνω από το 20% των πωλήσεων μαγιό στις ΗΠΑ.
Σταδιακά το μέγεθός του συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, κυρίως κατά τη δεκαετία του 1980, οπότε έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα string, αποτελούμενα από λεπτές λωρίδες υφάσματος ή δέρματος. Για την περίπτωση που χρησιμοποιείται μόνο το κάτω μέρος, αφήνοντας το στήθος εκτεθειμένο, συχνά χρησιμοποιείται ο όρος μονοκίνι, εμπνευστής του οποίου είναι ο αυστριακός σχεδιαστής μόδας Ρούντι Γκερνράιχ.