Πολλά συνέβησαν τη δεκαετία του 1920 που έμελλαν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας ριζικά και αμετάκλητα. Το 1920 πρωτοεμφανίζεται στην Ελλάδα σύστημα προστασίας της Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, το πρώτο διασωθέν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για «Χειροκίνητο Πλυντήριο μηχάνημα» κατατίθεται το Δεκέμβριο του 1920 στον Ιωάννη Κ. Μίλτο, μηχανικό και Κωνσταντίνο Σ. Κρίκο, έμπορο, η Αμερικανίδα, Amelia Earhart, γίνεται η πρώτη γυναίκα πιλότος που κατορθώνει να πετάξει, επινοείται για πρώτη φορά η bubble gum, ενώ για πρώτη φορά αναφέρεται ο όρος «ρομπότ» στο θεατρικό έργο «RUR» από τον Τσέχο Κάρελ Τσάπεκ και πάει λέγοντας.
Όταν όλα τα παραπάνω συνέβαιναν η Αμερική ήδη είχε περάσει το κατώφλι της ποτοαπαγόρευσης, μια περίοδο η οποία διήρκησε από το 1920-1933, οπότε κηρύχθηκε παράνομη συνταγματικά η Παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών. Το κίνημα φυσικά είχε ξεκινήσει από τις αρχές του 19ου αιώνα με πρωτοστάτριες δύο πολύ δυνατές ομάδες πίεσης, την Ένωση κατά του Σαλούν (Anti-Saloon League) και την «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women’s Christian Temperance Union).
Ωστόσο σε τέτοιες εποχές-που σε μας φαντάζουν τόσο γραφικές, πολύχρωμες και ενδιαφέρουσες, η underground σκηνή, το λαθρεμπόριο, η καριέρα του Al Kapone, τα παράνομα καταγώγια ή αλλιώς speakeasies της εποχής, η αυθεντική jazz του Duke Ellington και του Louis Armstrong και τα «βαριά και ασήκωτα ποτά» της εποχής (το επονομαζόμενο moonshine που χρησιμοποιούταν κι ως βενζίνη στα οχήματα που μετέφεραν τα λαθραία ποτά στα speakeasies), έχουν αφήσει ιστορία.
Για τις γυναίκες η περίοδος της ποτοαπαγόρευσης (prohibition era) υπήρξε κυριολεκτικά εφαλτήριο ανεξαρτησίας και ελευθερίας, καθώς στα παράνομα μπαρ που εξακολουθούσαν να σερβίρουν αλκοόλ, εκείνες μπορούσαν να πιουν coctails, να καπνίσουν, να συζητήσουν, να φλερτάρουν ή και να χορέψουν υπό τους ήχους της μαύρης jazz του νότου που είχε μετακομίσει στο Βορρά με πρωταρχικό τους κοινό, χάρη στους gangsters της εποχής, οι οποίοι διοικούσαν τα speakeasies κυρίως.
Χάρη στη νοσταλγία και την αρμόζουσα επιτήδευση, η ποτοαπαγόρευση, η jazz, τα speakeasies αν και πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν συνεχίζουν να συμβάλλουν ακόμα και στη διασκέδαση του δικού μας αιώνα, καθώς υπάρχουν μπαρ που επιθυμούν να μιμηθούν το στυλ, τη διακόσμηση, τη διαρρύθμιση, τη μουσική, στη θέση των passwords ή των προσωπικών καρτών εισόδου, το εμπορικό τέχνασμα «δε σας λέμε πού βρίσκεται. Ανακαλύψτε το μόνοι σας», γενικά τη λογική του 20ου αιώνα χωρίς τις τότε συνέπειες φυσικά. Τότε ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου η ανακάλυψη τέτοιων στεκιών, ή τέτοιου τρόπου ζωής, τώρα είναι άλλος ένας trendy τρόπος διασκέδασης.
Στην Αθήνα του 2017, υπάρχουν αρκετά jazz bars που θα μπορούσαν επάξια να πάρουν τον τίτλο του speakeasy. Tο πανέμορφο κλασικό Jazz n Jazz στο Κολωνάκι, το αγαπημένο μου AuRevoir, από τα πρώτα μπαρ της Αθήνας, το Volstead Neighborhood Speakeasy με τα τρομερά ποτά στα Βριλήσσια ή το φοβερό 56 στο ισόγειο πολυκατοικίας στην Πλουτάρχου στο Κολωνάκι (διευθύνσεις δε δίνονται για ευνόητους λόγους αν και μπορούν να βρεθούν).
Ωστόσο ένα είναι «στα χαρτιά» το secret bar της πόλης, το επονομαζόμενο Speakeasy που ξεκίνησε ως ασφυκτικά μικρό, αλλά πανέμορφο, cozy, με πολύ cool και ψαγμένες μουσικές στο Χαλάνδρι, για να κατέβει κέντρο, όπου μεγάλωσε σε έκταση, ωρίμασε, έγινε το πρώτο αθηναϊκό secret bar, και έμεινε και μένει πιστό στο να μη δίνει διεύθυνση και τηλέφωνο επικοινωνίας.
Κι όπως συνήθιζαν να αναγράφουν σε δικά τους posters, little party never killed anyone