Τα θερινά σινεμά είναι μια αγαπημένη συνήθεια, που έχει τις ρίζες πολύ πιο μακριά απ’ ότι φανταζόμασταν. Οι πλανόδιοι που έστηναν ένα μεγάλο πανί κι έκαναν υπαίθριες προβολές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, έκαναν την εμφάνισή τους από το 1900 και το κοινό έδειχνε μεγάλη ανταπόκριση παρακολουθώντας τις κινούμενες ασπρόμαυρες εικόνες με φόντο τον καλοκαιρινό ουρανό.
Η λειτουργία των πρώτων θερινών κινηματογράφων, ξεκινά τη δεκαετία του 1910, με την είσοδο να είναι ελεύθερη, με τους επισκέπτες όμως να είναι υποχρεωμένοι να αγοράζουν το ποτό τους. Μια αυλή ή μια ταράτσα με λίγο χαλίκι, μερικές πλαστικές καρέκλες κι ένα κομμάτι πανί είναι αρκετά για να δημιουργηθούν οι πρώτοι ανοιχτοί χώροι προβολής, που συνδυάζουν το σινεμά με τη νυχτερινή διασκέδαση.
Το εισιτήριο κάνει την εμφάνισή του, 2 δεκαετίες μετά, κατά την μεταπολεμική περίοδο, οπότε οι θερινοί κινηματογράφοι παρουσιάζουν μια αλματώδη ανάπτυξη!
Τη δεκαετία του ’60, μόνο στην Αθήνα, στον Πειραιά και στα προάστια καταγράφονται 320 θερινοί κινηματογράφοι, στους οποίους προβάλλονται σπουδαίες επιτυχίες του Χόλιγουντ, μεγάλες μορφές του ελληνικού σινεμά και έργα σημαντικών Ευρωπαίων σκηνοθετών.
Η εξάπλωση του θερινού σινεμά σε διαφορετικές συνοικίες και η ενσωμάτωση του στην κουλτούρα των Ελλήνων, οδηγεί το 1978, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη να κυκλοφορήσει το τραγούδι ύμνο των θερινών:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…»
Στο τραγούδι βέβαια υπάρχει ένας τόνος νοσταλγίας, καθώς διαφαινόταν ότι η μεγάλη ακμή των θερινών θα έφτανε στο τέλος της, με την εμφάνιση νέων μορφών διασκέδασης τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Κάποια από τα σημαντικότερα θερινά σινεμά που λειτουργούν σήμερα:
ΔΕΞΑΜΕΝΗ
ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΕΙΟΥ
ΣΙΝΕ ΘΗΣΕΙΟΝ
ΖΕΦΥΡΟΣ (Ανω Πετράλωνα)
ΦΛΟΙΣΒΟΣ
ΛΑΪΣ (Ιερά Οδός)
ΑΝΕΣΙΣ (Αμπελόκηποι)
ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ (Κηφισιά)
ΡΙΒΙΕΡΑ (Εξάρχεια)
ΒΟΞ (Εξάρχεια)
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (Κορυδαλλός)
ΛΙΛΑ (Πατήσια)
ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ
ΑΜΥΝΤΑΣ (Υμηττός)