Μετά από εννέα χρόνια, ο Andrew Largeman επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι, με αφορμή τον θάνατο της μητέρας του. Αναγνωρίσιμος τηλεοπτικός αστέρας πια, αφήνει τα αμέτρητα μπουκαλάκια με αντικαταθλιπτικά χάπια στο διαμέρισμά του στο Los Angeles και δοκιμάζει να εκτεθεί ανυπεράσπιστος στα φαντάσματα της παιδικής του ηλικίας. Οι σκιές του παρελθόντος βαραίνουν ακόμη τα δρομάκια της αλλαγμένης πόλης: ό,τι απέμεινε από μία οικογένεια που ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστικά για τον ίδιο, η πατρική φιγούρα που στέκεται ακόμα σε απόσταση ασφαλείας, ανάμεσα στα βαριά ξύλινα έπιπλα και λίγοι παλιοί συμμαθητές, αινιγματικοί όσο και η πελώρια, κρυμμένη τρύπα έξω από την πόλη. Στο πρόσωπο της Sam, μίας κοπέλας τόσο ΑπροβληματικήςΑ όσο χρειάζεται για να γλιστρήσει αθόρυβα δίπλα του, ο Andrew θα βρει τον ιδανικό σύντροφο στην ύστατη κατάδυσή του. Ως τον βυθό της ψυχής του, ή έστω μέχρι τον πάτο της πισίνας.
Γνωστή ηθοποιός δείχνει τα… γυμνά της προσόντα στο Instagram…
Χωρίς μελοδραματισμούς και κοινότοπες γραφικότητες, το νέο τρομερό παιδί και αγαπημένος των Αμερικανών κριτικών, Zach Braff, υπογράφει και πρωταγωνιστεί σε μία ταινία με θέμα την μοναξιά, το θάνατο και την αίσθηση του να μην ανήκεις. Με γραφή ενθαρρυντικά ευρηματική στα σημεία και ροπή προς τον ακίνδυνο συμβολισμό, ο Braff δίνει όψη στο συναισθηματικό κενό του ήρωά του. Το λευκό περιβάλλον του κατατονικού διαμερίσματος δίνει τη θέση του στην οργιώδη ταπετσαρία του πατρικού σπιτιού και οι σεκάνς των αλληγορικών καταδύσεων διαδέχονται η μία την άλλη, καθώς ο Andrew συναντά σκοτεινές αβύσσους στην άκρη της γειτονιάς και μοντέρνες πηγές της νιότης, μέχρι να φτάσει στο αναμενόμενο happy end.
Οι αυτοκτονικοί χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν δεν στερούνται χιούμορ, αντιθέτως αντιμετωπίζουν την όποια ζωή τους με σκεπτικισμό επί τούτου ΑγουντιαλλενικόΑ, αλλά και με μία ρομαντική διάθεση, πιστή στο ύφος των παραδοσιακών, αμερικανικών κομεντί. Και αυτό είναι το σημείο, στο οποίο ο Braff παίρνει τη μοιραία δόση: επιδιώκοντας έναν υπέρμετρα φιλόδοξο συνδυασμό, τα καταφέρνει καλύτερα από πλευράς ρομάντζου, ενώ χάνεται στην προσπάθειά του να προτείνει την δική του, φρέσκια εκδοχή στο εγκεφαλικό σεξ-απίλ του Allen. Το σημείο σύγκρισης που ο ίδιος προτείνει, λειτουργεί άνισα, φυσικά εναντίον του. Σε ένα ουτοπικό σύμπαν, δίχως αναφορές και επιρροές, άχρωμο όπως το περιβάλλον του ήρωά του, το Garden State θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γλυκό και οπωσδήποτε εξομολογητικό. Στο πλαίσιο της σύγχρονης κινηματογραφικής πραγματικότητας, υπόσχεται πολλά, υπονοεί περισσότερα και πραγματοποιεί απλώς ορισμένα.
Διαβάστε επίσης:
Ντοκιμαντέρ για τον Russell Brand και πρώτο υλικό πίσω απ’ τις κάμερες
Ξανά πίσω απ’ τις κάμερες του Equalizer