To κινηματογραφικό της ντεμπούτο έκανε την περασμένη Δευτέρα η πανέμορφη Δούκισσα Νομικού στην ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Η λιμουζίνα».
Δείτε επίσης: Έκτακτο! Άνδρας έπεσε στο μετρό της Ομόνοιας
Διαβάστε την πρώτη κριτική που δημοσιεύτηκε στο Αθηνόραμα!
Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο συμπαθής Νίκος Κουρής και το μοντέλο, παρουσιάστρια Δούκισσα Νομικού, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, οι οποίοι έδωσαν μεταξύ άλλων το παρών στην λαμπερή πρεμιέρα.
Ο Μαξ και ο Μάρκος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας, συνοδεύουν την όμορφη Γαλλίδα Κολέτ σε ένα οδικό ταξίδι από το Παρίσι της δεκαετίας του ’60 στην Ελλάδα του σήμερα. Διασκεδαστικό road movie γεμάτο σινεφίλ και διανοουμενίστικες αναφορές – ανέκδοτα, στημένο με εντελώς αυτοσχεδιαστική διάθεση.
Μπορεί η καινούργια ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου να είναι ένα είδος road movie, η λιμουζίνα του τίτλου όμως δεν είναι αυτοκίνητο, αλλά… γυναίκα. Πρόκειται για την Κολέτ (η πανταχού παρούσα τον τελευταίο καιρό Δούκισσα Νομικού ) εκ της επαρχίας Λιμουζέν. Limousine στα γαλλικά. Δεν είναι η πρώτη, ούτε φυσικά η τελευταία εξυπνάδα αυτής της ελαφριάς –σαν αφρός– ταινίας του Έλληνα κεφάτου δημιουργού, ο οποίος βρίσκει εδώ αφορμή σε μια σειρά διηγημάτων του Ζάχου Παπαζαχαρίου και ξεκινά ένα κινηματογραφικό ταξίδι από το Παρίσι του τέλους της δεκαετίας του ’60 μέχρι τη Νότια Πελοπόννησο του σήμερα.
Η διαδρομή αυτής της «Λιμουζίνας» διαθέτει ελάχιστη αληθοφάνεια, αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο ο Παναγιωτόπουλος δηλώνει ευθύς εξαρχής και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός του: στο διπλανό τραπεζάκι του παριζιάνικου καφέ στο οποίο συχνάζει ο επίδοξος νεαρός συγγραφέας Μάρκος κάθεται συχνά ο Σάμιουελ Μπέκετ (και ο Φερνάντο Αραμπάλ; ), με τον οποίο ο ήρωάς μας δεν αργεί να πιάσει κουβέντα σε άπταιστα ελληνικά. Εκεί θα εμφανιστεί και ο Γερμανός Μαξ με τη «λιμουζίνα» Κολέτ –στους δρόμους έχει ξεσπάσει ο Μάης του ’68– συνθέτοντας ένα τρίο το οποίο θα ταξιδέψει οδικώς μέχρι την Ελλάδα του 2013, όπου θα συναντήσει (ανάμεσα σε πολλούς περίεργους ) και τον Νόρμαν Μέιλερ!
Με υπότιτλο «Μια κωμωδία παρεξηγήσεων» η ταινία επιδιώκει ένα σπιρτόζο παιχνίδισμα με τη φαντασία, την Ιστορία, τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις λογοτεχνικές και κινηματογραφικές μνήμες. Αν και οι περισσότεροι αφορισμοί είναι ευφυείς, κάποια ευρήματά απολαυστικά και μερικές σεκάνς της κουβαλούν καθαρή κινηματογραφική «τρέλα», η αφηγηματική λογική της είναι τόσο αυθαίρετη και το εσωτερικό της τάιμινγκ τόσο ξεχαρβαλωμένο (η ιστορία του επιστήμονα/Χαϊκάλη είναι μια άλλη ταινία μέσα στην ταινία ), που αυτό τελικά το οποίο επιβιώνει δεν είναι παρά η αποσπασματική χαριτωμενιά του πράγματος, το σινεφίλ ανέκδοτο δηλαδή. Ιδιαίτερα κομψό και λιγάκι αυτάρεσκο, όπως σχεδόν όλο το έργο του ανήσυχου Νίκου Παναγιωτόπουλου.