Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ και ο Υπέροχος Γκάσμπυ. Αυτό ακούω από την προηγούμενη εβδομάδα που βγήκε η ταινία στις σκοτεινές αίθουσες. Λύσσαξαν όλοι. Ε, είπα κι εγώ να πάω να την δω, μιας και έχω ακούσει τόσα πολλά σχόλια.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Baz Luhrmann. Ένας τύπος που εγώ προσωπικά αγάπησα μέσα από το Moulin Rouge. Λόγω μουσικής, λόγω χρωμάτων, λόγω σκηνοθεσίας…
Ήθελα να πιστεύω πως θα με κάνει να τον αγαπήσω ακόμα περισσότερο μέσα από τον Γκάτσμπυ. Πάω στο σινεμά για την προβολή των 22:00 και βλέπω πως οι θέσεις είναι εξαντλημένες- Μα τόσο χαμός;;!– τελικά βγάζω εισιτήριο για την επόμενη προβολή, μετά από μία ώρα- όπου και πάλι η αίθουσα γεμάτη.
Από την πρώτη σκηνή της ταινίας νομίζω πως βλέπω ξανά το Moulin Rouge στο κινηματογράφο, με τη μόνη διαφορά ότι είναι σε μια άλλη πρωτεύσουσα, λίγο μεταγενέστερη εποχή, δεν είναι μιούζικαλ και άλλοι ηθοποιοί. Ο συγγραφέας υπάρχει και εδώ, ένα παιδάκι από το πουθενά που θέλει να ανακαλύψει το κόσμο και πάει στην Νέα Υόρκη.-Ο άλλος συγγραφέας του Moulin Rouge πήγε στο Παρίσι. Ίδιες λήψεις, ίδια σκηνοθεσία, ίδιο ύφος. Δεν βιάστηκα να βγάλω συμπέρασμα. Και πέρναγε η ώρα, και πέρναγε… κάπου στη μέση αρχίζω να νομίζω πως για μία ώρα βλέπω την ίδια σκηνή και αρχίζει να κυλάει πολύ αργά η υπόθεση. Και μετά από 2 ώρες και ένα τέταρτο φτάνουμε στο τέλος. Μωρέ τι μου θυμίζει πάλι;; Α ναι! Το Moulin Rouge. Ο ίδιος συγγραφέας που στην αρχή όλο χαρά φτάνει στη μεγάλη πόλη, βρίσκεται συντετριμμένος πάνω από τη γραφομηχανή του και γράφει το τέλος… Σε μια τόσο άσχημη φάση, που το μαλλί του έχει μακρίνει- η φράντζα πέφτει στα μάτια του-, τα γένια μεγάλωσαν και το αλκοόλ τον έχει καταβάλει. Και κάπως έτσι έρχεται αυτό τόσο πρωτότυπο φινάλε.
Εντάξει όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι μια παραγωγή τεραστίων διαστάσεων, μια καλή μεταφορά από το συγγραφικό έργο του Francis Scott Key Fitzgerald στη μεγάλη οθόνη, με ένα εξαιρετικό casting και συγκεκριμένα με έναν Leonardo Di Caprio που είναι μοναδικός-στο ρόλο του Γκάτσμπυ, όμορφα χρώματα και ένα απίστευτο soundtrack που μπέρδευε το σήμερα με την δεκαετία του ’20, στο οποίο δεν έμεινε και κανένας απ’ έξω…
Η προσωπική μου άποψη είναι πως όσοι αγαπήσατε το Moulin Rouge, ΔΕΝ θα αγαπήσετε τον Γκάτσμπυ. Είναι ίσως η ταινία της χρονιάς και δικαίως αφού είναι και η μεγαλύτερη παραγωγή για φέτος και η ταινία που άνοιξε το φεστιβάλ Καννών. Αλλά εγώ προσωπικά περίμενα κάτι καλύτερο. Σίγουρα, ήμουν σίγουρη πως το στυλ της σκηνοθεσίας θα είναι ίδιο, αλλά βάλε μια διαφορετική πινελιά βρε αδερφέ… πάλι καλά που δεν ήταν μιούζικαλ δηλαδή και ο Γκάτσμπυ.
