Στην εξέγερση του Detroit το 1967 υπήρξαν 43 νεκροί, 1189 τραυματίες, πάνω από 7000 συλλήψεις ενώ καταστράφηκαν και 2000 κτίρια. Η ταινία δεν θα μπορούσε να έρθει σε πιο καίρια στιγμή με δεδομένες τις πρόσφατες ταραχές και τις διαδηλώσεις ακραίων οργανώσεων στον Αμερικάνικο νότο.
Από την άλλη πλευρά, η Kathryn Bigelow, μια λευκή γυναίκα σκηνοθέτης από μεσοαστή οικογένεια και σπουδές στο Columbia τολμά να πει την ιστορία των ταραχών του 1967 στο Detroit, και ειδικότερα την έφοδο της αστυνομίας σε ένα νυχτερινό κλαμπ που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών αφρομερικανών και την επακόλουθη εξέγερση της τοπικής κοινότητας.
Με αυτή την ταινία η Bigelow παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο αφού στη θεωρία οι λευκοί σκηνοθέτες δεν μπορούν να που μια ιστορία για αφροαμερικανούς με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τα γεγονότα. Και όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, περισσότερη κριτική θα ασκηθεί στο κατά πόσο έχει μεταφερθεί σωστά η ιστορία και αν αποδίδεται ιστορική δικαιοσύνη, ενώ λιγότερη σημασία θα αποδοθεί στο αν η ταινία πέτυχε τους καλλιτεχνικούς της στόχους.
Το φιλμ είναι πολυδιάστατο και τολμάει να μιλήσει για θέματα εξίσου σοβαρά με τη βία και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να βάλει στην ατζέντα της συζήτησης τα 163 περιστατικά κοινωνικής εξέγερσης που σημειώθηκαν το ίδιο καλοκαίρι σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και ότι οι 43 θάνατοι στις αναταραχές προήλθαν κυρίως από υπαλλήλους διάφορων κυβερνητικών υπηρεσιών.
Η Bigelow εστιάζει περισσότερο στα γεγονότα του Algiers Motel και τις δυναμικές των χαρακτήρων που οδήγησαν στο θάνατο των τριών ανδρών προσπαθώντας να δώσει μια επιπλέον ερμηνεία πέρα από την αστυνομική βαναυσότητα και τον ρατσισμό. Επίσης, στις αναμενόμενες επιπτώσεις προσθέτει μικρές ανθρώπινες λεπτομέρειες όπως την ιστορία μιας τοπικής μπάντας που χάνει μια από τις πρώτες της ευκαιρίες να εμφανιστεί ζωντανά σε ένα θέατρο εξαιτίας των ταραχών.
Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος μπερδεύει λίγο. Οι πενθήμερες ταραχές καταλαμβάνουν ένα μικρό μέρος της ταινίας αλλά τα γεγονότα είναι ευρέως γνωστά με τον όρο «Detroit 1967” εξού και ο τίτλος. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα στο διάδρομο του μοτέλ όπου οι πρωταγωνιστές αντιστέκονται στην αστυνομία που χρησιμοποιεί υπερβολική βία ενώ οι κινηματογραφικές λήψεις συνδυάζονται με το αρχειακό υλικό της τηλεόρασης και δημιουργούν ένα μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα.