To Hunger Games: Catching Fire, ταινία βασισμένη πάνω σε νεαρή πρωταγωνίστρια (Jennifer Lawrence) έχει φτάσει ήδη σε εισπάρξεις τα $500εκατομμύρια και πολλοί μιλούν για μία νέα εποχή για τις γυναίκες στην βιομηχανία του κινηματογράφου. Κι όμως, έρχεται μία έρευνα που ανατρέπει τα πάντα!
Σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε το New York Film Academy, εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες που εργάζονται στο σινεμά και οι αποκλίσεις μεγαλώνουν όσο μάλιστα ανεβαίνουμε στην ιεραρχία θέσεων. Το ερώτημα που θέτει η έρευνα είναι γιατί ενώ οι γυναίκες αποτελούν το 50% των θεατών και μάλιστα οι μισές συμμετοχές ταινιών του φετινού φεστιβάλ Sundance προήλθαν από γυναίκες δημιουργούς, το Hollywood εξακολουθεί να διαιωνίζει μια συμπεριφορά διαφορετικής αντιμερώπισης στις γυναίκες του.
Ακόμα και οι μεγάλες σταρ πληρώνονται πολύ λιγότερο από τους άντρες συναδέρφους τους, ενώ επίσης το ποσοστό γυμνού στην μεγάλη οθόνη είναι σε συντριπτική πλειοψηφία γυναικείο (στις 500 top ταινίες βρέθηκε 29% γυναικεία σεξουαλική προβολή έναντι μόλις 7% αντρικής). Οι ενδιαφέροντες γυναικείοι ρόλοι είναι πολύ λιγότεροι ενώ το ποσοστό αντρών-γυναικών σε ομιλούντες ρόλους σε ταινίες είναι της τάξεως του 2:25 προς 1. Ακόμα και πίσω από την κάμερα, σκηνοθέτες, παραγωγοί, συγγραφείς, μέλη του συνεργείου, οι γυναίκες καταλαμβάνουν το εξωφρενικό ποσοστό του μόλις 18%!
Οι θεατές φεύγοντας από μια ταινία συγκρατούν περισσότερο το επάγγελμα του άντρα ηθοποιού ενώ το αν η ηρωίδα είναι παντρεμένη ή όχι στην περίπτωση ενός γυναικείου χαρακτήρα. Στερεότυπα φυσικά που αντικατροπτίζουν και τα κοινωνικά στερεότυπα ταυτότητας και ρόλων των δύο φύλων. Ενώ ταυτόχρονα ασκείται τεράστια πίεση στις γυναίκες ηθοποιούς να δείχνουν νέες και να προσέχουν την εμφάνιση και το σώμα τους.
Η ταλαντούχα Laura Linney σε πρόσφατη βράβευσή της, έβγαλε έναν λόγο που έθιγε ακριβώς αυτό το ζήτημα. “Όταν πρωτοξεκίνησα, γρήγορα αντιλήφθηκα πως περιστοιχιζόμουν αποκλειστικά από άντρες. Σπάνια είχα σκηνές σε ταινία με άλλη γυναίκα, ενώ ελάχιστες γυναίκες υπήρχαν στο συνεργείο. Δεν πίστευα πόσο χρόνο περνούσαν οι άντρες συζητώντας το χρώμα των μαλλιών μου!”
Μπορεί λοιπόν σποραδικές επιτυχίες ταινιών που βασίζονται σε γυναίκες, όπως το Hunger Games με την Jennifer Lawrence ή η ταινία του Woody Allen Blue Jasmine Cate με την Blanchett ή οι ταινίες της βραβευμένης με όσκαρ σκηνοθέτιδος Kathryn Bigelow, να χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα για να αποδείξουν πως το Hollywood έχει αλλάξει αντιμετώπιση ως προς τις γυναίκες και τις ευκαιρίες που τις παρέχει, αλλά τελικά είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και ίσως η κατάσταση να μην αλλάξει ποτέ, αν δεν αντιληφθούμε όλοι ως πρόβλημα και πρωτίστως οι γυναίκες (του χώρου και όχι μόνο).