«Με το που έφυγε ο Μάριος από κοντά μου, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, γιατί δεν ήθελα να προλαβαίνω να σκέφτομαι! Δούλευα 20 ώρες το 24ωρο. Αυτό κάποια στιγμή με εξόντωσε και έπαθα για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάθλιψη. Ευτυχώς την κατάλαβα σε πολύ αρχικό στάδιο, την έβαλα κάτω και την πάτησα, γιατί δεν είμαι άνθρωποι της απαισιοδοξίας. Εγώ κοιτάζω τον ήλιο πάντα, μου αρέσει το φως και απεχθάνομαι το σκοτάδι. Αντιμετώπισα το πρόβλημα στη ρίζα του και σε έναν-δύο μήνες βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Ζήτησα βοήθεια γιατί δεν αναγνώριζα πλέον τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος να κάθομαι όλη τη μέρα στον καναπέ και να κοιτάζω το ταβάνι και να μην θέλω να ακούσω για θέατρο. Να μην θέλω να δω άνθρωπο και να μην απαντάω στο τηλέφωνο! Ξέρεις έχουμε ένα κόμπλεξ με αυτά τα πράγματα… Η κατάθλιψη ουσιαστικά είναι μια γρίπη, έκτος αν είναι χρόνια κατάσταση. Βέβαια είναι και σημάδι των καιρών, το βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας. Η έλλειψη δουλειάς, ονείρων, στόχων οδηγούν στην κατάθλιψη, που πρέπει όμως να γιατρεύεται αμέσως. Κι αν μόνος σου δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, δεν πρέπει να το κρύβεις αλλά να το μοιράζεσαι. Γιατί τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να περνάς την κάθε μέρα σου μέσα στα όρια της αξιοπρέπειας που εσύ ορίζεις. Πρέπει να αισθάνεσαι αγάπη, να δίνεις και να παίρνεις αγάπη από τους φίλους σου, τους γονείς σου, τον άνθρωπο σου ή τους συναδέλφους σου. Νομίζω μόνο στην αγάπη μπορούμε να βρούμε καταφύγιο.