Αποφάσισα να σχολιάσω τις δύο αυτές ταινίες σε ένα κείμενο διότι συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να αποφύγω τη σύγκριση (και δεν ήθελα κιόλας), μιας και για μένα εκπροσωπούν το καλό και το κακό παράδειγμα των βιογραφικών ταινιών.
Το «Jobs» και το «Rush» δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους πέραν του ότι και τα δύο έχουν ως κεντρικούς ήρωες πραγματικά πρόσωπα. Και δεν είναι μόνο το θέμα που τα διαχωρίζει, το ένα με εφευρέσεις και υπολογιστές και το άλλο με αυτοκίνητα και γρήγορες ταχύτητες.
Η βασική τους διαφορά είναι πως το «Rush» θέλει να είναι πάνω απ’ όλα μια καλή ταινία με τη ‘πραγματική ιστορία’ να είναι μια ενδιαφέρουσα αφορμή και όχι δικαιολογία για να επαναπαυτεί, και να πει στο κόσμο, αν δεν σας άρεσε ή (καλύτερα) πρέπει να σας αρέσει, γιατί έτσι είναι η ιστορία και ‘μεις απλά ακολουθήσαμε τα γεγονότα.
Σε αντίθεση με το εντελώς επιφανειακό, πομπώδες και αποσπασματικό «Jobs», που χρησιμοποιεί τη ‘πραγματική ιστορία’ ως αναπαυτική πολυθρόνα για να καταβάλει όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια. Η μοναδική προσπάθεια της ταινίας είναι από τον Ashton Kutcher στον -κατά τ’ άλλα- αντιπαθητικό ρόλο του Steve Jobs. Κι αυτός βέβαια δεν είναι ό,τι καλύτερο, για να ‘μαι δίκαιη, φαίνεται να αφοσιώθηκε στο να καταφέρει να μιμηθεί τις χειρονομίες του Steve Jobs, αλλά υποκριτικά είναι λιγάκι αμήχανος και τελικά το μεγαλύτερο ατού του είναι η εξωτερική ομοιότητα.
Η ταινία αναλώνεται σε μια πρόχειρη εξιστόρηση συμβάντων της ζωής του Jobs με επιπόλαια πομπώδεις ατάκες, στον εκνευριστικό βαθμό του να ακούς τον σκηνοθέτη στο κεφάλι σου να σου λέει -σηκώνοντας το φρύδι- “ξέρεις πως τώρα είπα κάτι πολύ σπουδαίο!” Όμως έχει τόσο ενδιαφέρον όσο και αν απλά διάβαζες για τη ζωή του Jobs στη Wikipedia, μόνο που στη δεύτερη περίπτωση θα έχανες πολύ λιγότερο απ’ τον χρόνο σου.
Όταν όμως κάθισα να δω το «Rush» δεν είχα τη παραμικρή ιδέα πως πρόκειται για πραγματική ιστορία, όντας και άσχετη με τη Formula 1. Αν και έχει δύο κεντρικούς ήρωες, τον Chris Hemsworth και τον Daniel Bruhl, ισορροπεί ανάμεσα στους εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες, χωρίς κανένας τους να καταλήγει απλό διακοσμητικό στοιχείο. Με εντυπωσιακές σεκάνς στις πίστες και σκηνές γεμάτες ζωντάνια έξω απ’ αυτές αλλά και μια απολαυστική κόντρα μεταξύ Hemsworth και Bruhl, μεταφέρει έξω απ’ την κινηματογραφική οθόνη αυτό το πάθος για τη Formula 1, χωρίς να έχει τη παραμικρή σημασία αν σας ενδιαφέρει ή όχι το σπορ, και αν είχατε ακουστά τους ήρωες πριν δείτε το «Rush». Σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό Ron Howard, μακάρι όλες οι ‘πραγματικές ιστορίες’ να έφταναν στην οθόνη με τέτοιο ενθουσιασμό.
Ως ταινία της εβδομάδας, το «Rush» κερδίζει πανηγυρικά. Συγνώμη κύριε «Jobs» απλά δεν είστε επαρκής.