Άλλες ταινίες σε κάνουν να κλαις, άλλες να τρομάζεις, και άλλες να γελάς. Το Eddie the Eagle είναι εκείνη η ιδιαίτερη κατηγορία που σε κάνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου.
Δεν βλέπεις κάτι όπως το Eddie the Eagle για την πλοκή του, κάθε στάδιο απ’ το οποίο περνάει φαντάζει γνώριμο. Δοκιμασίες, απογοητεύσεις και προσπάθειες προς την επιτυχία που έχεις δει και σε τόσα άλλα έργα.
Κι όμως καταφέρνει να ξεχωρίζει και βρίσκει μια θέση στη καρδιά μας, γιατί έχει κι αυτό καρδιά. Ο ήρωας βασίζεται σε πραγματικό πρόσωπο, το ίδιο και η ιστορία, αλλά ο Fletcher δεν κάθισε να ακολουθήσει με εξονυχιστική ακρίβεια την πραγματικότητα, άλλωστε δεν πάμε στο σινεμά για μαθήματα ιστορίας, ειδικά σε ένα έργο μυθοπλασίας. Έτσι παίρνει τις δικές του καλλιτεχνικές ελευθερίες αλλά και την ευθύνη για το αποτέλεσμα.
Ο πρωταγωνιστής έχει όνειρο να φτάσει στους Ολυμπιακούς ως σκιέρ, το όνειρο του μπορεί να πέφτει στο κενό αλλά δεν τα βάζει κάτω αφού ανακαλύπτει πως υπάρχει και το άθλημα του άλματος ως σκι, στο οποίο παραδόξως μπορεί να δηλώσει συμμετοχή χάρη στον ανύπαρκτο ανταγωνισμό στη Χώρα του, πρέπει όμως να έχει και ένα μίνιμουμ επιτευγμάτων, το οποίο για καλή του τύχη είναι εξαιρετικά μίνιμουμ.
Η μεγάλη επιτυχία του φιλμ είναι ότι ακόμα και αν εξαρχής μπορείς να φανταστείς ολόκληρη την υπόθεση, οι ήρωες του αποδεικνύονται αξιαγάπητοι ισορροπώντας μεταξύ των ελαττωμάτων τους και των προτερημάτων. Ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής, πολύ πειστικά αποδίδεται ως το αουτσάιντερ των αουτσάιντερς για να σε κάνει κάπου να αισθανθείς μια ψυχική ανάταση, αν αυτός τα κατάφερε εσύ δεν έχεις δικαιολογία να κάθεσαι και να μην ακολουθείς αυτό που σ’ αρέσει και πως, εν τέλει, χάσεις κερδίσεις, το παν είναι να το διασκεδάζεις.