Εδώ είμαστε λοιπόν, ο Baz Luhrmann μεταφέρει το κλασσικό έργο του F. Scott Fitzgerald όπως –πραγματικά- μόνο εκείνος θα μπορούσε να το μεταφέρει.
Όπως στο «Romeo + Juliet» και στο «Moulin Rouge» (κυρίως στο δεύτερο), παίρνει μια μακρινή σε μας εποχή και την εκσυγχρονίζει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τη τοποθετεί στο σήμερα. Εδώ ας πούμε μεταλλάσει τη Jazz σε Hip-Hop και άλλη δημοφιλή σημερινή μουσική. Οπωσδήποτε δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά μ’ αυτό το περίεργο υβρίδιο μας κάνει και νιώθουμε τι σήμαινε η Jazz στα ‘20s.
Φυσικά τα χλιδάτα σκηνικά και το soundtrack είναι στα highlights της ταινίας σε τέτοιο βαθμό που δίνει την εντύπωση μιούζικαλ χωρίς να είναι όμως. Γενικά δεν έχω παράπονο απ’ τον Luhrmann ξέρει που να τοποθετήσει και πως τη μουσική, αλλά το «Young and Beautiful» της Lana Del Rey περίμενα να το ακούσω σε κάποια πιο δυνατή στιγμή από κει που κατέληξε (και να φανταστείτε πως ακούστηκε τρεις φορές), όπως και το «Love is Blindness» του Jack White.
Πέρα απ’ την φανταχτερή επιφάνεια όμως η ταινία αγγίζει. Θα γελάσεις με τη ψυχή σου στα αστεία και θα συγκινηθείς με το δράμα. Και θα σου μείνουν και τα βαθύτερα νοήματα για τα πλούτη, τη ματαιοδοξία και το χρόνο που δεν γυρίζει πίσω. Όλα αυτά φυσικά σε όσους από μας αρέσει η τρέλα που βαράει ο αντισυμβατικός Baz Luhrmann, οι άλλοι καλύτερα να το αποφύγετε.
Κυκλοφορεί από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.