Οι Joel και Ethan Coen μας σερβίρουν άλλο ένα αριστουργηματάκι τους, μία ταινία που αξίζει περίοπτη θέση στη φιλμογραφία τους.
Το «Inside Llewyn Davis» είναι ένα γλυκόπικρο φιλμ για τη πορεία ενός άσημου μουσικού. Μια ιστορία που στηρίζεται εξ ολοκλήρου στον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή της. Ενός ρομαντικού ήρωα που αν και τον γεμίζει η αγάπη του για τη μουσική και κοιτάει με μισό μάτι όσους θέλουν να κερδίσουν κάτι παραπάνω αυτό, έρχεται και ο ίδιος σε σύγκρουση με τον εαυτό του όταν πρέπει εν τέλει να σκεφτεί την επιβίωση του, και ας είναι μια έννοια που κουβαλάει νοήματα που απεχθάνεται.
Ο ρεαλισμός και η αμεσότητα του φιλμ σε συνδυασμό με την ποιητικότητα και το χιούμορ τον Coen δεν σ’ αφήνουν να το ξεχάσεις ακόμα και αφού εγκαταλείψεις την αίθουσα. Δεν το καταφέρνουν όλες οι ταινίες, αλλά είναι κάποιες που σε στοιχειώνουν, τρυπώνουν ύπουλα στις σκέψεις σου χωρίς να μπορείς να καταλάβεις ακριβώς πως το κατάφεραν, και όσο περνάει η ώρα καταλαβαίνεις πως σου άρεσε περισσότερο απ’ όσο αρχικά νόμιζες, μια τέτοια είναι κι αυτή η ταινία.
Και απ’ όσες ακούμε να παίζουν περισσότερο τελευταία σε κινηματογραφικά βραβεία, όπως το συμπαθές αλλά εντελώς υπερτιμημένο «American Hustle», το «Inside Llewyn Davis» αξίζει κάθε αναγνώριση.