Εδώ λοιπόν το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι αν σας αρέσει ή όχι ο James Wan, γιατί το «Insidious: Chapter 2» είναι πολύ χαρακτηριστική δουλειά του.
Ένα καλό που έχει ο Wan (έχει πολλά δηλαδή, αλλά ένα εξ αυτών) είναι πως δεν τον απασχολεί απλά και μόνο να σε κάνει να πεταχτείς, τον ενδιαφέρει να συγκροτήσει μια ιστορία που θα θέλεις να παρακολουθήσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να κρατάς χρονόμετρο για το ποια ήταν η τελευταία φορά που σου έκανε “μπουμ”.
Και αφήνω τα γενικά της τακτικής του Wan για να περάσω στα ειδικά του «Insidious: Chapter 2», το οποίο δεν κρύβω ότι το λάτρεψα, γιατί διατηρούσε αυτή την γκροτέσκα αισθητική και μετέτρεπε τον κόσμο του μεταφυσικού σε σκοτεινό παραμύθι. Συνδυάζει μάλιστα στοιχεία από άλλα διάσημα θρίλερ με τρόπο όμως που να ενσωματώνονται φυσικά στη ταινία, όπως ο Patrick Wilson σε ρόλο αλά Jack Nicholson στη «Λάμψη» του Kubrick.
Τα ελαττώματα του, αν δεν έχεις θέματα με την αισθητική του φυσικά και τα περίεργα φαντάσματα, είναι μικρολεπτομέρειες, όπως το ντουμπλάρισμα της νεαρής εκδοχής της Lin Shaye από την ίδια τη Shaye, δηλαδή αν ακούγαμε τη κοπέλα που την ενσάρκωνε σε νεαρή ηλικία να μιλάει με τη δική της τι θα παθαίναμε;
Το εντυπωσιακό πάντως είναι πως βλέποντας το Chapter 2 του «Insidious» αισθάνεσαι κυριολεκτικά πως οι δύο αυτές ταινίες είναι ουσιαστικά μία, οπότε είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να κρίνω ποια απ’ τις δυο είναι καλύτερες. Ουσιαστικά αν είστε εδώ, υποθέτω, είναι γιατί έχετε δει το πρώτο και θέλετε να μάθετε αν αξίζει να δείτε το δεύτερο, οπότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό σας λέω: Ναι! Μη το χάσετε.