Αν και στον περισσότερο κόσμο κυκλοφορεί απ’ τη προηγούμενη βδομάδα, σε μας κάνει την εμφάνιση του σήμερα,
ίσως λοιπόν (αν το περιμένετε κιόλας) να έχει πάρει το αυτί σας πως έχει διχάσει με την αμφιλεγόμενη (για πολλούς) απεικόνιση του Superman και την ακατάπαυστη δράση.
Και για να ‘μαι ειλικρινής ούτε εγώ θεωρώ πως είδα τη σούπερ ταινιάρα, που θα ‘θελα να δω, πιστεύω ωστόσο πως είναι υποτιμημένη και παρά τα μελανά της σημεία έχει πολλές αρετές.
Θα ξεκινήσω απ’ τα άσχημα. Μπορεί να το ξεκινάει καλά από άποψη πλοκής, όμως μένει σ’ αυτό το καλό ξεκίνημα και στη πορεία δεν γίνεται σχεδόν τίποτα άλλο απ’ το να πέφτει ξύλο. Οι σκηνές των μαχών με τον Zod και τους ακολούθους του είναι πραγματικά ατελείωτες και αν τυχόν σταματήσουν, αυτό συμβαίνει συνήθως γιατί κάποιος ‘τα ‘φτυσε’ και αναγκάζεται να ‘τη κάνει’. Αλλά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα ξαναεμφανιστεί για περισσότερο ξύλο, και αυτό γίνεται σε ολόκληρη τη τρίτη πράξη της ταινίας.
Ε, είναι λογικό κάποια στιγμή να σκεφτόμαστε, τελειώνετε επιτέλους. Άλλωστε –και αυτό δεν πρέπει θεωρείται spoiler- νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε, μετά βεβαιότητας, πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ό,τι και αν συμβεί στο ενδιάμεσο, στο τέλος ο Superman θα νικήσει.
Αλλά και το λεκτικό κομμάτι, είναι αρκετά αδύναμο. Σχεδόν απουσιάζουν οι αξιομνημόνευτες ατάκες. Οι διάλογοι είναι κυρίως απλοί και αναφέρουν τα αυτονόητα και ορισμένες φορές και ψιλοάκυροι, σε σένα μιλάω Lois Lane, μια άκυρη ατάκα τη πέταξε και σε στιγμή που περιμέναμε…
Τα βασικά λοιπόν προβλήματα είναι σεναριακά, όχι πως το άφησε τελείως το πράγμα στη τύχη του ο Goyer, όπως ο ίδιος είχε πει, τον ενδιέφερε να δείξει πως παρά τις υπερφυσικές του ικανότητες, ο Man of Steel δεν είναι θεός, και δεν μπορεί να είναι πάντα και παντού έτοιμος να σώσει τη κατάσταση. Αυτό το πέτυχε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως γενικώς η ιστορία ήταν δυνατή και είχε συνοχή. Και στη πραγματικότητα και αυτή η επιτυχία δεν είναι τόσο του σεναρίου, αλλά περισσότερο οφείλεται στην ερμηνεία του Henry Cavill.
Για να περάσω όμως τώρα στην υπεράσπιση. Το cast της ταινίας είναι ιδανικό, απ’ τον πιο διάσημο μέχρι τον πιο άγνωστο ηθοποιό, απ’ τους πρωταγωνιστές μέχρι τους μικρότερους ρόλους. Αναπληρώνουν τις ελλείψεις του σεναρίου με τις ερμηνείες τους.
Ο Henry Cavill για την ενσάρκωση του ήρωα του φιλμ δεν αρκείται στους μυς του και στο απλά να λέει τις ατάκες. Βγάζει τη καλοσύνη του ήρωα, τις ανησυχίες του, αλλά και μέσα στο χαμό της δράσης όταν ο αντίπαλος του απευθύνεται, δεν θα ‘χει έτοιμη την απάντηση λες και διαβάζει σενάριο, θα κάνει μια παύση να το σκεφτεί.
Η Antje Traue, που ερμηνεύει τη Faora μαγνητίζει με περισσή άνεση τα βλέμματα όποτε εμφανίζεται στην οθόνη. Αν και γυναίκα πολεμίστρια, δεν προσπαθεί ούτε να παριστάνει τον άντρα, ούτε να το παίξει κακιά γυναίκα. Έχει κάτι το πολύ ξεκάθαρο η προσέγγιση της Traue, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την εικόνα της, τι εντύπωση θα έπρεπε να δώσει, αν θα πρέπει να είναι μάτσο ή θηλυκή. Το μόνο που έχει σημασία είναι ο στόχος που πρέπει να πετύχει και αυτό φαίνεται, και τη καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνη.
Αλλά και ο Zod που ερμηνεύει ο –προσωπικά πολύ αγαπημένος- Michael Shannon είναι οπωσδήποτε απειλητικότατος. Και αν και η μόνιμη αγριάδα του μπορεί να τον κάνει, για πολλούς, καρικατούρα, είναι όμως και ο λόγος ότι νιώθουμε πως αποτελεί πραγματική απειλή. Και είναι και σαφές απ’ την αρχή, και καθ’ όλη τη διάρκεια, πως ο Zod δεν είναι καθόλου λογικός, είναι σχιζοφρενής και σίγουρα αυτή λύσσα να πετύχει τον σκοπό του αντικατοπτρίζεται στον μανιακό Shannon.
Και η Lois Lane της Amy Adams, που το σενάριο δεν της χαρίζει και πολύ καλές στιγμές, και συνήθως πετάγεται για να προχωρήσει τη κολλημένη υπόθεση, ή να την σώσει ο Superman, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Ειδικά στις σκηνές με τον Cavill η χημεία των δυο τους είναι έντονη.
Η υπέρμετρη δράση της τρίτης πράξης βέβαια δεν είναι μόνο στα αρνητικά σημεία της ταινίας, είναι και στα θετικά. Πως γίνεται αυτό; Μπορεί η διάρκεια να κουράζει αλλά κινηματογραφικά παίρνει άριστα. Πάντα πίστευα πως ο Zack Snyder, παρά τις υπερβολές στις οποίες καταφεύγει πολλές φορές, είναι παρεξηγημένος και ικανότατος σκηνοθέτης. Προσωπικά, δεν συμπαθώ τις αδιάκοπες σκηνές μάχης, γιατί στη πλειοψηφία τους (ακόμα και στις καλές ταινίες) είναι χαοτικές. Και παρόλο που ως επί το πλείστο, διαρκούν λιγότερο απ’ ότι η τρίτη πράξη του Man of Steel, συνήθως με κουράζουν πολύ περισσότερο.
Γιατί συνήθως, μπουνιές, κλωτσιές, πέφτουν δεξιά και αριστερά, και εκτός του ότι πλακώνονται, δεν υπάρχει η αίσθηση του χώρου, και της χορογραφίας, του τι στο καλό γίνεται συγκεκριμένα και που ακριβώς. Αυτό πετυχαίνει εδώ περίφημα ο Snyder και το καταφέρνει και χωρίς να επιβραδύνει τη δράση, με την αγαπημένη του τεχνική του slow-motion. Ξέρουμε ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται ο καθένας και πως επιτίθεται, όχι ξέμπαρκα κλωτσομπουνίδια. Ενώ τα καδράρισα του και το στήσιμο του σκηνικού χώρου είναι χάρμα οφθαλμών.
Αλλά το ‘χει και πέρα απ’ τις σκηνές ξύλου. Φαίνεται στο πως πλησιάζει τους ήρωες του, με πρώτο και καλύτερο τον πρωταγωνιστή. Στη τρομακτική στιγμή που ο μικρός Superman δεν μπορεί να ελέγξει τις ακτίνες-Χ, στη παρουσίαση της ιστορίας του Κρύπτον, αλλά και την έναρξη της ταινίας στον ετοιμοθάνατο πλανήτη, στη πρώτη απόπειρα του ήρωα να πετάξει, και στο σουρεαλισμό της πρώτης τετ-α-τετ συνάντησης του με τον Zod. Αλλά και στο μη λεκτικό χιούμορ που υπάρχει διάσπαρτο μέσα στη ταινία.
Εν τέλει, μπορεί να στηρίζεται σε αδύναμα θεμέλια και να μην είναι και τόσο φωτεινό, όπως μας είχε υποσχεθεί ο Goyer, όταν δήλωνε πως:
«Το ρεαλιστικό δεν σημαίνει απαραιτήτως σκοτεινό. Θεωρώ πως θα ήταν ανάρμοστο να προσεγγίσουμε τον Superman λες και μεταφέρουμε τον Σκοτεινό Ιππότη. Οι ταινίες με τον Batman είναι πολύ περισσότερο μηδενιστικές, ενώ ο Superman ήταν πάντα μια ιστορία για την ελπίδα.»
Μπορεί, να μην είναι «Σκοτεινός Ιππότης», αλλά δεν είναι και τόσο ελπιδοφόρο όσο υποστήριζε και περιμέναμε πως και τι να είναι. Οπότε όπως και να το κάνουμε αυτό είναι απογοήτευση. Είναι ωστόσο αρκούντως διασκεδαστικό και ελπίζω στην επόμενη ταινία να διατηρήσει τις αρετές του, και να ‘χει για υποστήριξη ένα πιο δυνατό σενάριο.