Μετά από πολύ αναμονή για καλή ταινία του Tim Burton ήρθε το «Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children».
Ίσως να μην είναι ακόμα ο παλιός καλός του εαυτός, αλλά πρέπει να είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτό έχουμε δει τελευταία, αν και συμπαθήσαμε λιγάκι και το «Big Eyes».
Στο Miss Peregrine μια ομάδα παράξενων παιδιών ζουν προστατευμένα από στοιχειά που θέλουν το κακό τους, όχι τόσο σε ένα τόπο, αλλά κυρίως σε ένα χρονικό διάστημα μιας μέρας που επαναλαμβάνεται. Ένας βρόγχος δημιουργημένος απ’ τη προστάτιδα τους Eva Green γυρίζει το ρολόι πίσω κατά μία μέρα κάθε φορά που εκείνη φτάνει στο τέλος της.
Η υπόθεση είναι σε γενικές γραμμές απλοϊκή αλλά η απόδοση δυνατή, γεμάτη από αξιομνημόνευτες σκηνές, όπως όταν η αέρινη Emma χρησιμοποιεί την δύναμη της για να βγάλει το νερό από μια αίθουσα σε ένα βυθισμένο πλοίο.
Η ομορφιά σ’ αυτό όπως και στα περισσότερα εφέ εδώ είναι πως δείχνουν τόσο καλοδουλεμένα (χωρίς υπερβολές και τεμπελιές που έχουμε συνηθίσει σε διάφορα χολιγουντιανά φιλμ που όταν κάποιος θα μεταμορφωθεί ή κάνει μαγικά γύρω του εμφανίζονται γνωστές ενεργειακές χρωματιστές μπάλες ή πετάγονται σπίθες, που έχουμε δει 100 φορές σε 100 διαφορετικές ταινίες). Όταν η Emma βγάζει απ’ το νερό την αίθουσα το οξυγόνο βγαίνει από μέσα της για να πάρει σταδιακά τη θέση του νερού και όταν η Eva Green μεταμορφώνεται σε πουλί μπροστά στα μάτια σου έχεις την εντύπωση πως η μεταμόρφωση της είναι σαν να φοράει κάποιο κουστούμι.
Και πόσο υπέροχη η Eva Green, που ερμηνεύει τον ρόλο της με μια θεατρικότητα που ταιριάζει γάντι στον περίεργο κόσμο του Tim Burton, και μαγνητίζει όπως είναι αναμενόμενο τα βλέμματα.