Δεν ξέρω κατά πόσο ο Λάνθιμος υποπτευόταν όταν γύριζε τον «Κυνόδοντα» τη τρομερή επιτυχία που θα γνώριζε η ταινία του, που έφτασε μέχρι και τα Oscars τη χρονιά εκείνη.
Από τότε πάντως το ελληνικό σινεμά στιγματίστηκε. Δεν είναι τόσο το ότι βγαίνουν μόνο τέτοιες ταινίες, αλλά ότι αυτό το στυλ (που έχει επικρατήσει να αποκαλείτε Greek Weird Cinema) τραβάει τα βλέμματα, τόσο στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό.
Το «Miss Violence» του Αβρανά λοιπόν πατάει πάνω σε αυτό το πρότυπο και αν είναι πιο βατό απ’ τον «Κυνόδοντα», υπό την έννοια πως υπάρχουν αποκαλύψεις κατά τη διάρκεια, που κρατούν τον θεατή στο κάτι καινούργιο που συμβαίνει, και δεν δίνεται όλη η κατάσταση στο πιάτο όπως στον τελευταίο (που βέβαια δεν γινόταν και διαφορετικά).
Ωστόσο η θεματική είναι εξίσου υπερβολικά διεστραμμένη, με μια τάση “ωραιοποίησης” με vintage αισθητική, που έρχεται σε σύγκρουση με το άγριο θέμα της. Λειτουργεί πάντως στην πρώτη εξαιρετική σκηνή του πάρτι γενεθλίων, αλλά από κει και πέρα έχει αρχίσει να ενοχλεί αυτό το vintage κόλλημα, δηλαδή στη Polaroid αναρωτιέσαι πραγματικά, γιατί; Και απ’ ότι φαίνεται έχουμε πολλά προβλήματα με τις πατρικές φιγούρες, μιας και εδώ είναι φορέας όλης της διαστροφής.
Γενικά βλέπεται άνετα (δεν θα πω ευχάριστα, μιας και μόνο ευχάριστα δεν συμβαίνουν), ωστόσο ένα θέμα που εντοπίζεται συχνά σε ελληνικές ταινίες και ούτε το «Miss Violence» δεν μπόρεσε να γλυτώσει είναι το στημένο παίξιμο των ηθοποιών, που δεν μπορώ να καταλάβω πλέον αν πρέπει να το εκλάβω ως άποψη, αδυναμία των ηθοποιών να παίξουν μπροστά στη κάμερα ή αδυναμία του σκηνοθέτη να τους κατευθύνει στον περίεργο, διεστραμμένο και ίσως –εδώ ανατριχιάζουμε- αληθινό του κόσμο.