Ίσως φταίνε οι προσδοκίες μου, αλλά δεν με ικανοποίησε ιδιαιτέρα αυτό που παρακολούθησα χωρίς ωστόσο να τη θεωρώ και κακή ταινία.
Απλώς κάπου έχανε το στόχο της και στο τέλος δεν μου έδωσε την εντύπωση πως παρακολούθησα και τίποτα συγκλονιστικό. Η ερμηνεία της Marion Cotillard βέβαια ήταν πραγματικά υπέροχη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Και η αρχή είναι κάπως γρήγορη και πρόχειρη, μια επαρκής εισαγωγή στον χαρακτήρα του Schoenaerts και ένα ταχύτατο πέρασμα στη γνωριμία του με τη Marion. Ένας καυγάς στο club που εργάζεται, ο οποίος περνάει τόσο γρήγορα, που πραγματικά δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς έγινε. Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες πέρα απ’ το ότι στη πρώτη τους γνωριμία θα την αποκαλέσει “πόρνη” και όχι δεν είναι αυτός με τον οποίο τσακώθηκε η Marion. Όπως είπα αυτός ο τσακωμός εξακολουθεί να παραμένει μυστήριος.
Βέβαια δεν είναι εκεί το θέμα και ίσως να στάθηκα παραπάνω σε μια λεπτομέρεια που δεν είναι το “ζουμί” της υπόθεσης. Αλλά όπως και να το κάνουμε είναι περίεργο πως ο άνθρωπος που επέλεξε να ζητήσει στήριξη μετά το ατύχημα στο οποίο έχασε τα πόδια της, είναι κάποιος που ήξερε τόσο ελάχιστα και στη πρώτη τους γνωριμία την είχε ουσιαστικά βρίσει και δεν ξανάδε από τότε.
Αλλά η άτιμη η Marion, τι ερμηνεία είναι αυτή; Δεν έχεις προλάβει να γνωρίσεις καθόλου τον χαρακτήρα της πριν το ατύχημα για να σε κάνει να λυπηθείς με το δράμα του και όμως με την ερμηνεία της σε κάνει να βουρκώνεις.
Και εκεί που η ταινία ακολουθεί τη Marion και γνωρίζεις και αγαπάς τον χαρακτήρα της, και αρχίζει να σε κερδίζει η πλοκή αμέσως κάνει στροφή και αφοσιώνεται εξ ολοκλήρου στον Schoenaerts, που είναι σαφώς καλός, όχι όσο η Marion βέβαια, αλλά το θέμα είναι πως παρεμβαίνει σε μια ιστορία που παρακολουθούσες με προσήλωση για να σου συστήσει καλύτερα τον άλλο χαρακτήρα της υπόθεσης. Και τελικά για κανένα απ’ τους 2 δεν προλαβαίνεις να νοιαστείς ιδιαίτερα.
Εντάξει οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, και αγωνίζονται να τα ξεπεράσουν, το καταλάβαμε αυτό. Η ανθρώπινη θέληση κλπ κλπ. Τα έχει όλα αυτά και δεν είναι και κακή όπως είπα και στην αρχή, απλώς είναι μια ταινία 'τραγικούς ήρωες', αλλά προσωπικά την αντιλήφθηκα περισσότερο εγκεφαλικά, απέτυχε να μου μιλήσει σε άλλο επίπεδο. Και γι’ αυτό αν θα τη θυμάμαι αύριο-μεθαύριο θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη Cotillard.
Η ταινία προβάλλεται από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες. Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.