Μετά το «Once» και το «Begin Again» ο John Carney μας φέρνει το Sing Street, και μας αποδεικνύει πως τα πάντα γίνονται πιο ωραία με λίγη καλή μουσική.
Στο Once μας ήταν η αρχή μιας αισθηματικής ιστορίας, στο Begin Again το τέλος μιας άλλης. Στο «Sing Street» αν και ο ρομαντισμός υπάρχει το θέμα είναι η σκληρή πραγματικότητα των σχολικών χρόνων του ήρωα του φιλμ, Conor.
Οι οικονομικές δυσκολίες των γονιών του θα τον βγάλουν απ’ το σχολείο που ήταν και θα τον μεταθέσουν στο Synge Street, ένα αυστηρό καθολικό σχολείο, όπου μια ευαίσθητη παρουσία όπως αυτή του Conor είναι επόμενο να μη περάσει καλά. Δεν είναι όμως η μόνη καλλιτεχνική ύπαρξη, έτσι μαζί με μερικά ακόμα παιδιά θα δημιουργήσει ένα συγκρότημα.
Έτσι μετατρέπει την άσχημα πραγματικότητα σε μουσική και σαν να έγινε κάτι μαγικό μετατρέπεται σε πολύ πιο όμορφη, και ταυτόχρονα αποδεικνύει πως οι επαναστάσεις μπορούν να ‘χουν διάφορες μορφές, ενίοτε και μουσικές.
Το soundtrack άγγιξε ευαίσθητες χορδές και το κλίμα 80s του έργου με συνεπήρε, είναι σχεδόν αδύνατον να μη θες να ακούσει αυτή τη μουσική σε επανάληψη φεύγοντας απ’ το σινεμά. Ειδικά τα τραγούδια του σχολικού χορού είναι αλησμόνητα.
Με τέτοια φιλμογραφία δεν βλέπω την ώρα για νέα ταινία του Carney.