Άκουγα και γω, πως ναι μεν δεν είναι καμιά εξαιρετική ταινία, αλλά απ’ τη πρώτη σόλο ταινία του Wolverine καλύτερη είναι…
Εντάξει, σκέφτομαι, θα το διασκεδάσουμε τουλάχιστον.
Τελικά, περίμενα πάρα πολλά. Τίποτα δεν υπάρχει που να κεντρίζει έστω και λίγο το ενδιαφέρον, και απ’ το πρώτο φιλμ είναι σαφώς πολύ πιο βαρετή. Οι σκηνές δράσης δεν είναι και τόσες πολλές και όταν υπάρχουν δεν δημιουργούν τη παραμικρή ανησυχία για το αποτέλεσμα, παρόλο που ο ήρωας χάνει για λίγο και τη δύναμη της ίασης. Και από καθαρά κινηματογραφική άποψη πάλι αποτυγχάνει.
Το ρομάντζο του Wolverine με τη Mariko, εντελώς άκυρο, δεν πείθει δευτερόλεπτο. Και καθώς συζητούσα για τη ταινία, ένας φίλος με ενημέρωσε: «O Wolverine και η Mariko, στα comics, μεγάλος έρωτας!». Ούτε και κείνος πείστηκε βέβαια. Αλλά αναρωτιέμαι κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει, το να πετάξουν ένα τελείως άκυρο χαρακτήρα στην αγκαλιά του πρωταγωνιστή, χωρίς να έχουν τη παραμικρή χημεία και χωρίς να φαίνεται πουθενά να αναπτύσσεται κανένα τέτοιο αίσθημα, απλά επειδή στα comics έχουν, λέει, ιστορία…
Η ανατροπή δεν θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά αν έχετε δει «Σκαθαροζούμη» ενδέχεται να σκάσετε στα γέλια (και χωρίς να το έχεις δει βέβαια πάλι μπορεί να το βρεις γελοίο), απλά μου ήταν αδύνατο να μη κάνω τον συγκεκριμένο συνειρμό (αν το δείτε θα καταλάβετε).
Η μόνη που χαίρεσαι να βλέπεις, είναι η Yukio, που ερμηνεύει Rila Fukushima. Δεν είμαι σίγουρη πως θα ξεχώριζε αν η ταινία ήταν έστω μέτρια, αλλά όπως έχουν τα πράγματα είναι η μοναδική αξιοπρεπής ηρωίδα, και αν ερωτευόταν αυτή ο Wolverine (και όχι τη Mariko) θα το καταλάβαινα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, και ειδικά η Viper, είναι ξυλάγγουρα.
Κρίμα, για τις εξαιρετικές αφίσες, που χαραμίζονται στο marketing αυτής της ταινίας, και κρίμα και το ποπ-κορν, που θα πάει χαμένο όταν σας πάρει ο ύπνος και σας πέσει απ’ τα χέρια.
Αν επιμένετε να τη δείτε, να είστε έτοιμοι για πολλά χασμουρητά.