Το τσίμπημα της μέλισσας πονάει, αλλά το μέλι της είναι γλυκό. Βέβαια, αν είσαι ο μικρός Γιουσούφ,
είναι και ύπουλο το μέλι: μπορεί να σου πάρει τον πατέρα σου. Προς στιγμή, παραπλανήθηκα από την, ξένη σε μένα την αστή, δύσκολη και απλή συνάμα, αγροτική ζωή. Νόμισα δηλαδή, πως πρόκειται για μιαν εικόνα της τουρκικής υπαίθρου του 1970 τουλάχιστον, κι όμως ο βραβευμένος με χρυσή άρκτο σκηνοθέτης, που μάλλον προέβλεψε τις παρερμηνείες μου, ξεκαθαρίζει τα περί χρόνου από την πρώτη κιόλας σκηνή: Ο Γιουσούφ είναι εξάχρονος μόλις το 2009.
Τα λόγια είναι ελάχιστα γιατί απλά δεν χρειάζονται. Τα όνειρά σου δεν πρέπει να τα λες δυνατά, μα να τα ψιθυρίζεις, συμβουλεύει τρυφερά ο Γιακούπ τον γιο του, οικοδομώντας γι’αυτόν το κατάλληλο σύμπαν, όπου διόλου πρόβλημα δεν μοιάζει το ζήτημα της δυσλεξίας του. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν συμμερίζεται ακριβώς την εφευρετικότητα και την αγάπη του πατέρα, αφού τα κόκκινα χαρτάκια-παράσημα επιβράβευσης για το μάθημα της ανάγνωσης, και το συνοδευτικό μαζικό χειροκρότημα, που απονέμονται πανηγυρικά στους καλούς μαθητές από τον δάσκαλο, θα φτάσουν τελευταία στον μικρό μας πρωταγωνιστή, και δεν θα προλάβει να τα χαρεί περήφανος: είναι μέρα θανάτου.
Το μέλι είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Γιουσούφ, του Σεμίχ Καπλάνογλου. Τελευταίο που γυρίστηκε και όχι τελευταίο στην χρονολογική κλίμακα της τριλογίας, αφού, στα άλλα δύο έργα που μπορείτε να αναζητήσετε (Αυγό, Γάλα) ο κεντρικός χαρακτήρας έχει το ίδιο όνομα, στην μία περίπτωση και το ίδιο σπίτι και την ίδια μητέρα, πλην όμως τον γνωρίζουμε πλέον έφηβο ή ενήλικα αντιστοίχως. Το ότι γίνεται ποιητής, το γνώριζε, θα λέγαμε, από την πρώτη του κιόλας παιδική ηλικία: Γοητευμένος, για λίγα λεπτά παρακολουθεί ένα συμπαθητικό, μεγαλύτερό από εκείνον κορίτσι, να απαγγέλει την ώρα του διαλείμματος κάτι όμορφο, κοιτώντας από το παράθυρο τους συμμαθητές της να επιδίδονται σε χαρούμενα ομαδικά παιχνίδια, αλλά το κορίτσι, διάλεξε την μοναξιά και το ποίημα.
Τα κουλουράκια ζυμώθηκαν με την φροντίδα της αναμονής από τη μητέρα, αλλά ο μπαμπάς δεν επιστρέφει, γιατί δεν είναι δυνατόν να πιάσει κανείς το φεγγάρι μέσα από τον κουβά, ακόμα κι αν το βλέπει εκεί. Το φεγγάρι βρίσκεται επικίνδυνα ψηλά. Η τελευταία σκηνή, προσωρινή ή και όχι απομόνωση του παιδιού σε μια κουφάλα δέντρου που μοιάζει με μήτρα.