Η Μιγιά είναι μια παιδικόψυχη γυναίκα από την Κορέα, στα εξήντα της χρόνια. Οι περισσότερες κριτικές επί του έργου
που διάβασα την χαρακτηρίζουν ηλικιωμένη αλλά εγώ, με σιγουριά θα την περιγράψω ως νέα. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε τα κοριτσίστικα εμπριμέ φορέματά της, τα κομψά καπέλα της και φυσικά, το ότι, ενώ είναι σίγουρη πως η ζωή την θέλει ποίητρια, εκείνη δεν έχει ακόμη γράψει το πρώτο της ποίημα.
Ζει με τον δεκαεξάχρονο αποχαυνωμένο εγγονό της σε ένα μάλλον φτωχικό σπίτι και εργάζεται περιστασιακά ως υπηρέτρια κάποιου ανάπηρου κυρίου, πλούσιου και συμπαθή τσιγγούνη μεγαλοοικογενειάρχη, που δεν μπορεί να κουμαντάρει πλέον το σώμα του ("ο παππούς βρωμάει", θα παρατηρήσει έπειτα ο δικός του εγγονός) αλλά ζητάει δύστροπα και επίμονα, σαν παιδί οκτώ και ταυτόχρονα οκτακοσίων ετών, να του αναγνωριστεί το δικαίωμα στο σεξ, έστω για τελευταία φορά.
Η Μιγιά χάνει σταδιακά τη μνήμη της. Ευτυχώς για εκείνη, πρώτα αρχίζει να ξεχνάει ρήματα και μετά,
όταν η ταινία θα έχει πια τελειώσει, θα ξεχνάει και τα ουσιαστικά. Στα 139' του έργου πάντως, κάθε άλλο παρά λείπει η ουσία από το βλέμμα της πάνω στον κόσμο: Παρατηρεί πως τα ροδάκινα που πέφτουν στο έδαφος είναι πολύ πιο γλυκά από εκείνα που βρίσκονται ακόμη πάνω στα δέντρα. Ανακαλύπτει την μαγεία του καραόκε. Συνειδητοποιεί πως το να σου πάρει ο άνεμος το καπέλο δεν είναι τόσο οδυνηρό όσο φαινόταν αρχικά. Και πως το ποίημα θα έλθει μόνο αν σταματήσεις να το κυνηγάς.
Στο μεταξύ, προκύπτουν ερωτήματα: Πώς μπορεί κανείς με ζωντανό το αίσθημα της ενοχής να απευθυνθεί σε μια νεαρή αγρότισσα της οποίας το πολλαπλά βιασμένο νεαρό κορίτσι αυτοκτόνησε; Σε τί διαφέρει ένα σεμινάριο ποίησης από τις συνεδρίες ομαδικής ψυχοθεραπείας; Πού πηγαίνει κάποιος αν δωρίζει λίγους στίχους, μιαν ανθοδέσμη και δεν επιστρέφει ποτέ; Σε ανύποπτο χρόνο η Μιγιά, δίνει τις απαντήσεις.
γράφει η Παυλίνα Μάρβιν