Εάν έχετε κλάψει με την ταγική σκηνή του Μουφάσα που πέφτει στον γκρεμό ή/και έχετε ανέβει σε οποιοδήποτε έπιπλο μόνο και μόνο για να φωνάξετε πέφτοντας "Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα", συνεχίστε να διαβάζετε!
Ποτέ δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι ταινίες κινουμένων σχεδίων. Εντάξει, σαν παιδί και εγώ είχα δει αρκετές, αλλά λίγες χαράχτηκαν πραγματικά στη μνήμη μου. Μετά άρχισα να το «ψάχνω» με εντελώς διαφορετικά είδη κινηματογράφου, οπότε χάθηκε τελείως το θέμα. Η πιο πρόσφατη ταινία που είδα και που μπορώ να πω πως πλησιάζει το θέμα των animation ταινιών είναι το «Τρίο της Μπελβίλ» και το «Persepolis». Φαντάσου! Ταινίες που βγήκαν 5 χρόνια και βάλε πίσω και δεν απευθύνονται φυσικά σε παιδιά! Μα τι απέγινε άραγε ο κινηματογράφος εκείνος που σε καθήλωνε, σε ότι ηλικία και αν ήσουν, σε συγκινούσε ή σου άφηνε στο ελάχιστο κάτι να σκεφτείς? Ξεμείναμε με τον «Νέμο» και τον «Καρχαριομάχο»?
Ώσπου φτάνει η μέρα των εκλογών και (ως βαθειά απολιτίκ άτομο που είμαι, το παραδέχομαι χωρίς φόβο και πάθος) προτίμησα φυσικά να δω καμιά ταινία, απ’ το να πέσω στο τρυπάκι των ατελείωτων συζητήσεων των καναλιών, περί αποτελεσμάτων και πιθανών πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Τι ταινία να δεις όμως? Ψάχνω από δω, ψάχνω από κει και (δεν ξέρω πώς) καταλήγω στο Toy Story. Το πρώτο Toy Story. Του 1995 το Toy Story. Το τονίζω, γιατί δεν μιλάμε για μια ταινία που γυρίστηκε πριν από 5 χρόνια, μιλάμε για μια ταινία κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκε πριν από 15 χρόνια! Και όμως, ήταν ίσως η καλύτερη ταινία που έχω δει τον τελευταίο καιρό, μέσα στη σαβούρα του κινηματογράφου και τη σκουπιδίλα της τηλεόρασης. Ταινία που μαθαίνει στο παιδάκι σου να προσέχει και να εκτιμά τα παιχνίδια του, και εσένα σε αφήνει με ένα τεράστιο χαμόγελο. Γιατί έχει χιούμορ, γιατί έχει εξαιρετική μεταγλώττιση, γιατί σου θυμίζει πόσο σημαντικές έννοιες είναι η αποδοχή, η συλλογικότητα και το ομαδικό πνεύμα. Παρεμπιπτόντως είδα καπάκι και το sequel και ήμουν έτοιμη να δω και την τρίτη ταινία, αλλά δεν την βρήκα πουθενά στο internet μεταγλωττισμένη!
Και πάνω που σκεφτόμουν πως θα περάσουν οι υπόλοιπες ώρες μέχρι να ξημερώσει (γιατί έχω και περίεργο πρόγραμμα εκτός των άλλων), βρίσκω ένα άλλο διαμαντάκι κινουμένων σχεδίων, τον «Ηρακλή». Ε, εκεί έπαθα το απόλυτο σοκ! Λαζόπουλος και Παπακαλιάτης να δίνουν ρέστα στις φωνές των πρωταγωνιστών, η Μαγγίρα πιο αισθησιακή από ποτέ, η μουσική επένδυση απίστευτη. Δεν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, αλλά είμαι σίγουρη πως είχα το ίδιο βλέμμα με τον μικρό μου ξάδερφο, που όταν τα βλέπει αυτά τρελαίνεται! Το χιούμορ άπιαστο, οι ατάκες πανέξυπνες και μια απίστευτη προσαρμογή του Λαζόπουλου (για την οποία έχει κερδίσει και βραβείο, αμέεεε). Στα τραγούδια Σχοινάς και Ευρυδίκη!
Αυτό που νιώθω πως μου μετέφεραν οι ταινίες αυτές (και είναι αρκετές ακόμα, βλέπε κλασικές όπως «Βασιλιάς των Λιονταριών», «Ποκαχόντας», και άλλες) και θέλω να μεταδώσω και εγώ με τη σειρά μου, είναι πως σίγουρα οι εποχές και τα μέσα αλλάζουν, αλλά η ουσία βρίσκεται στις απλές ιδέες που απλά θα καταφέρουν να αναδείξουν τις αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε και τις οποίες θέλουμε να μεταφέρουμε και στους νεότερους. Όσο υπερβολικό και κλισέ και αν ακούγεται, πιστεύω πως, ναι, τέτοιου είδους ταινίες αποτελούν την πολιτισμική μας κληρονομιά. Γιατί μεταφέρουν το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής, που ήταν περισσότερο ανέμελη, πιο ανυποψίαστη και- τελικά- πιο ευτυχισμένη!