06/12/2008, βράδυ Σαββάτου: Ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος, ετών 15, πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, στην οδό Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια.
«Βλέπω, λοιπόν, τους δύο αστυνομικούς να… να έρχονται πεζοί… Ξαφνιάστηκα… Πλησιάσανε τον πεζόδρομο, προκαλέσανε όποιον ήταν από την άλλη μεριά, έντονα, βγάλανε και οι δύο τα όπλα τους, πήρανε θέση βολής και πυροβολήσανε», αποκαλύπτει αυτόπτης μάρτυρας.
«Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια». Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν τραβήξει τη σκανδάλη και εκτοξεύσει μια θανάσιμη σφαίρα, που θα έβρισκε μια 15χρονη καρδιά, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Στο «γιατί;» των συναδέλφων την επομένη, τραύλισε πως είδε σαν σε όραμα τον εαυτό του νεκρό σ’ ένα κρεβάτι, και τη γυναίκα με τα παιδιά του να κλαίνε που τον σκότωσαν στα Εξάρχεια. Και χωρίς να του επιτεθεί κανείς, πυροβόλησε. Γιατί είδε να του συμβαίνει αυτό, που ανάγκασε τη μάνα ενός παιδιού να ζήσει μία ώρα μετά.
Από τότε, έχουν περάσει πέντε χρόνια. Και αυτοί που ξεχνάνε το θάνατο του παιδιού, θυμούνται ακόμα την εξέγερση που ξεκίνησε το ίδιο βράδυ και έκαψε όλη την Αθήνα. Γιατί δεν είναι ο Αλέξης. Δεν είναι ακόμα ούτε ο θύτης-αστυνομικός. Είναι ο θυμός. Ο θυμός για το άδικο που πνίγει, ο θυμός για την εξουσία που σκοτώνει άμεσα ή έμμεσα. Ο θυμός που στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, έχει αντικατασταθεί από το φόβο…Και αυτόν το θυμό δεν πρέπει να τον ξεχνάμε. Για τον Αλέξη ή για τα παιδιά που πεθαίνουν επειδή κόψανε το ρεύμα στο σπίτι τους…Οφείλουμε να θυμόμαστε.
Σε ποιον θα είναι αφιερωμένη η επόμενη εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου;