Το κλείσιμο της ΕΡΤ σε ένα άρθρο με τίτλο: «”Ας δούμε το μεγάλο κάδρο” θέλησε να σχολιάσει με τη σειρά του ο Θανάσης Πάτρας.
Δείτε τι έγραψε!
«Ένα υποτιθέμενο success story που επικοινωνεί η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα με παραλήπτες τις αγορές, τους επενδυτές, τις ξένες κυβερνήσεις και τους τουρίστες που έχουν αποφασίσει ή σκέφτονται να επισκεφθούν τη χώρα.
Μια οικονομία που καρκινοβατεί, μια εγχώρια αγορά που έχει βαλτώσει, μια ανεργία που έχει κάνει limit up και μια επένδυση -βλ. ΔΕΠΑ- που ναυαγεί στο 93′, όπως λένε και στο ποδόσφαιρο.
Φήμες για άρση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας πλανώνται στην ατμόσφαιρα και επιτελείς της κυβέρνησης επιβεβαιώνουν καθημερινά ότι δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση λήψης νέων μέτρων, αν και όλα δείχνουν το αντίθετο.
Η ανατολική Μεσόγειος είναι καζάνι που βράζει, ο γερμανικές εκλογές είναι προ των πυλών, οι Ρώσοι ολιγάρχες υποτίθεται ότι θα είχαν γεμίσει ζεστό επενδυτικό χρήμα την ελληνική αγορά και όλοι οι πολιτικοί αναλυτές αναρωτιούνται γιατί ο Ομπάμα δεν έχει προσκαλέσει ακόμα τον Πρωθυπουργό μας στον Λευκό Οίκο.
Το πετρέλαιο που θα μας έσωζε είναι ακόμα θέμα συζήτησης σε πολιτικές εκπομπές, η ανάπτυξη ανέκδοτο και η πολιτική αντιπαράθεση εξαντλείται σε ενδυματολογικές διαμάχες, διαξιφισμούς ήσσονος σημασίας και μια Παπακωνσταντίνεια πολιτική δίκη όχι για το δάσος, αλλά για το δέντρο.
Η ρημαδοζωή κατά τα άλλα συνεχίζεται, στις ατελείωτες ουρές των ασφαλιστικών ταμείων, στα αγχωμένα προαύλια των Εφοριών και στις σελίδες των ιλουστρασιόν περιοδικών που υπόσχονται ένα ακόμα success story αναπαράγοντας ακόμα ένα μοντέλο ζωής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Η ζωή συνεχίζεται στις ουρές του Ταμείου Ανεργίας, στους διαδρόμους των διαλυμένων νοσοκομείων, στις αναίτια μποτιλιαρισμένες λεωφόρους και τα υγρά καλοκαιρινά βράδια μπροστά στην τηλεόραση.
Μια τηλεόραση που προχθές έχασε τη μήτρα της. Με ένα θλιβερά αδιανόητο τρόπο. Απώλεσε τον ρομαντισμό της και διέγραψε τη μνήμη της. Είναι πολύ περίεργο ότι στο τηλεκοντρόλ δεν υπάρχει πια αυτή η ιδιότυπη και συνάμα ακατανόητη ιεραρχία που πολλοί επιλέγαμε, μάλλον εντελώς ασυναίσθητα: ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3 – και μετά οι υπόλοιποι. Ακόμα και αν στο ζάπινγκ πέρναγες “αέρα”, ήξερες ότι είναι εκεί. Με την παθογένειά της, τα προβλήματα, τα σκάνδαλα και τις εξεταστικές επιτροπές. Με το τέλος στον λογαριασμό της ΔΕΗ – που όλοι, κάποια στιγμή της ζωής μας, αναθεματίσαμε, αλλά απωθήσαμε στη μνήμη μας μετά το ΕΤΤΗΤΔΕ και τους λοιπούς μνημονιακούς εφιάλτες. Με τις υπερβολές της, αλλά και τις μεγάλες στιγμές της. Με τις ατελείωτες επαναλήψεις της, αλλά και τις υπέροχες εικόνες της, τις ανεπανάληπτες παραγωγές της. Με την 35η επανάληψη της Αστροφεγγιάς και την απώλεια άλλων σπουδαίων σειρών του παρελθόντος που χάθηκαν μεταφερόμενες από αποθήκη σε αποθήκη σε κάποιο υπόγειο.
Η ΕΡΤ είναι η μνήμη μας. Η ζωντανή ιστορία των τελευταίων πενήντα ετών. Ένα κομμάτι από τον καθένα μας. Μια ιστορία που άλλοτε μας έκανε περήφανους και άλλοτε την κρύβαμε κάτω από το χαλί. Το ότι κάποιοι την κακομεταχειρίστηκαν, κάποιοι τη χρησιμοποίησαν προς ίδιον όφελος, τη γιγάντωσαν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους ,είναι προφανές και αναντίρρητο. Είναι, όμως, επίσης προφανές ότι δεν στέλνεις στη λήθη τις μνήμες σου, με τέτοιον βάρβαρο τρόπο.
Ας δούμε το μεγάλο κάδρο.
Ζούμε σε κατάσταση σοκ. Είναι σαν να έχουμε πατήσει το pause στο βίντεο της ζωής μας και περιμένουμε να γίνει κάτι που θα αλλάξει την εξέλιξη ενός έργου που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, ειδικά τον τελευταίο καιρό.
Ζούμε σε μια ιστορική εποχή που έχει κρατήσει για πολύ καιρό την αναπνοή της.
Μια εποχή που η εικόνα είναι το εργαλείο. Το χθες, το σήμερα και το αύριο. Μια εποχή που κάτι σοκαριστικό, κατά τους επικοινωνιολόγους, ξεχνιέται με κάτι ακόμα πιο σοκαριστικό. Όπως και το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Ας ξαναδούμε το μεγάλο κάδρο.
Πέρασαν τέσσερα σχεδόν χρόνια, χωρίς καμία ιδιαιτέρως ευχάριστη είδηση. Με πολύ φως στο τούνελ, πολλές δυσάρεστες ανατροπές και κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Με αλλεπάλληλα τελεσίγραφα και δεκάδες σημεία μηδέν.
Η διακυβέρνηση στηρίχθηκε στην αγορά πολιτικού χρόνου δημιουργώντας συνεχώς νέους φόβους στην κοινωνία. Υπαρκτούς και ανύπαρκτους. Όπως και εχθρούς, στοχοποιώντας κοινωνικές και παραγωγικές ομάδες, μην μπορώντας να αντιπαραθέσει σχέδιο και νέους αποδεκτούς αυτοματισμούς.
Έσχατος εχθρός ήταν η ΕΡΤ.
Ίσως η πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της εκάστοτε διακυβέρνησης. Ένα από τα πιο πιστά αντίγραφά της, αλλά σίγουρα όχι η χειρότερη των περιπτώσεων που απομυζούσαν πλούτο από το ελληνικό Δημόσιο. Σίγουρα, όμως, η διασημότερη και, ως εκ τούτου, ο ιδανικότερος στόχος. Μια φάμπρικα ρουσφετολογίας, αλλά και μια όαση πολιτισμού και δημιουργικότητας ταυτόχρονα. Μια δεξαμενή ψήφων, αλλά και μια δεξαμενή ταλέντων και ιδεών. Ένα ηφαίστειο γραφειοκρατίας, αλλά και νεωτερικότητας. Ένας κοιμώμενος γίγαντας, αλλά αναμφίβολα γίγαντας.
Ας δούμε για τελευταία φορά το μεγάλο κάδρο.
Η ΕΡΤ δεν είναι το χθες που θέλουμε να ξεχάσουμε, όπως δήλωσε αρχικά ο πρωθυπουργός. Η ΕΡΤ είναι το αύριο που θα μας μένει αξέχαστο» έγραψε στο protagon.