Αλληλεγγύη – Εθελοντισμός – Αγάπη – Αυτοθυσία – Αυταπάρνηση – Ανιδιοτέλεια: αυτές είναι οι σκέψεις που κυριαρχούν στο μυαλό μας γνωρίζοντας τους επόμενους «Ήρωες» που ξεχώρισαν για την κοινωνική προσφορά τους στο τρίτο μέρος της μεγάλης κοινωνικής αποστολής του ΑΝΤ1.
Δύο ακόμα ιστορίες ανθρώπων που ξεπέρασαν το «Εγώ» και προέταξαν το «Εμείς» ξετυλίγονται στο επόμενο επεισόδιο του «Ήρωες ανάμεσά μας» με οδηγό τον Σάκη Ρουβά:
Στην πρώτη ιστορία θα γνωρίσουμε την Μαρία Λουμάκη, 60 ετών, που ζει στην Καλαμάτα.
Όλα ξεκίνησαν το 1990 σε μία επίσκεψή της στην Αθήνα όταν μία φίλη της, την ενημέρωσε για τα παιδικά χωριά SOS και τη σημαντική δουλειά που κάνουν εκεί οι μητέρες. Η κα. Λουμάκη ευαισθητοποιήθηκε τόσο που αμέσως αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα, στα παιδικά χωριά SOS της Βάρης, προκειμένου να προσφέρει βοήθειά της σε παιδιά που την είχαν ανάγκη. Έχοντας μεγαλώσει πια τις δύο κόρες της, αφιερώθηκε στα παιδιά που μεγάλωναν χωρίς γονείς και τα μεγάλωσε σαν πραγματική μητέρα. Τους μαγείρευε, τα διάβαζε, ξενυχτούσε μαζί τους όταν ήταν άρρωστα, αγωνιούσε για την τύχη τους και ανησυχούσε για τις επιλογές τους. Ό,τι ένιωθε και ό,τι έκανε για τα βιολογικά της παιδιά, έκανε και για τα είκοσι παιδιά που μεγάλωσε στα 20 συνολικά χρόνια που παρέμεινε στα παιδικά χωριά SOS. Και όλα πια τη θεωρούν μητέρα τους…
Η κυρία Λουμάκη σήμερα, έχει επιστρέψει στη γενέτειρά της, την Καλαμάτα, κρατάει όμως επαφές και με τα 20 παιδιά της και τα 7 εγγόνια της, που τη φωνάζουν «μαμά» και «γιαγιά» αντίστοιχα, ενώ και οι κόρες της θεωρούν ότι έχουν 20 αδέλφια.
Στη συνέχεια ο Σάκης Ρουβάς συναντά στην Μυτιλήνη τον Παπά – Στρατή Δήμου, 55 ετών.
Πριν από 4 χρόνια, στην αρχή κιόλας της κρίσης ο παπά- Στρατής, από την Καλλονή της Λέσβου, δημιούργησε την ΜΚΟ “Αγκαλιά”.
Σκοπός του ήταν να φτιάξει μια ζεστή αγκαλιά κυρίως για τις καραβιές από τους λαθρομετανάστες που σχεδόν καθημερινά άδειαζαν και εξακολουθούν να αδειάζουν οι δουλέμποροι της ελπίδας στους ερημικούς κολπίσκους της Μυτιλήνης.
Δεκάδες φορές, βρέθηκε μπροστά στο θλιβερό θέαμα ταλαιπωρημένων, μουσκεμένων ή ακόμη και ετοιμοθάνατων λαθρομεταναστών που η ελπίδα τους ναυάγησε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του Αιγαίου και που η τύχη τους, τους
ξέβρασε κοκαλωμένους σε κάποια απόμερη παραλία του νησιού.
Ο παπά- Στρατής δεν έμεινε αμέτοχος μπροστά σε αυτό το μεγάλο και σκληρό, κοινωνικό θέμα. Οργάνωσε την τοπική κοινωνία της Καλλονής και συγκέντρωσε εθελοντές έτοιμους να προσφέρουν βοήθεια, με το απόθεμα της καρδιάς τους, στους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους.
Μετά την οικονομική κρίση, ωστόσο, που ξέσπασε στην Ελλάδα, άρχισε να αυξάνεται σταδιακά και ο αριθμός των ντόπιων κατοίκων που χρειάστηκαν άμεση βοήθεια και υποστήριξη. Άνθρωποι που πλέον δεν είχαν φαγητό, τρόφιμα ή χρήματα για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Ο παπά-Στρατής βρήκε και γι αυτούς τη λύση. Ζήτησε και πήρε τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής η οποία στάθηκε κι εκείνη αρωγός στην προσπάθεια του.
Σήμερα έχει να επιδείξει ένα τεράστιο ανθρωπιστικό έργο παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που ο ίδιος αντιμετωπίζει.