Το Leonardo’s Ring αποτελεί μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της φετινής σεζόν. Τολμηρό κείμενο και αισθητική, φυσικά και δεν είναι η πρώτη περίπτωση θεατρικού γυμνού κι όμως πολλοί στέκονται μόνο σε αυτό. Αλλά τελικά, εάν διχάζει το κοινό και αποκτά φανατικούς υπέρμαχους και πολέμιους, ίσως αυτό να μην είναι τίποτα άλλο από εγγενές κομμάτι της ίδιας της φύσης της Τέχνης, που δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενική και στις υψηλότερες μορφές της, μας καλεί να λάβουμε θέση.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, κύριος Γιώργος Λιβανός, μίλησε στο Athensbars για το έργο, τον έρωτα, και το θέατρο και εξηγεί γιατί νοιώθει πως η παράσταση είναι ένα στοίχημα που έχει κερδηθεί. Απολαύστε την αποκλειστική συνέντευξη.
Οι μεγάλοι έρωτες, όπως απεικονίζονται στην Τέχνη, συνήθως αφανίζουν αυτόν που πέφτει στα δίχτυα τους. Στην ζωή πιστεύετε στο “happy end” σε έναν μεγάλο έρωτα ή είναι αλληλοαποκλειόμενα στοιχεία;
Γιώργος Λιβανός: Οι μεγάλοι έρωτες είναι ευτυχείς. Σπανίζουν γιατί απαιτούν απόλυτο δόσιμο, ταύτιση και ιδεατό ταίριασμα. Κυρίως απαιτούν αμοιβαία κατανόηση, σε μια εποχή τόσο απόλυτη σαν την σημερινή, που στρέφει τον άνθρωπο στον εαυτό του και του υποδεικνύει την μοναξιά σαν σύμμαχο-νικητή στις δυσκολίες της ζωής. Ζούμε εγκλωβισμένοι στο εγώ μας, όπως είχε δηλώσει και ο Ζαν Ζενέ. Αν πειστούμε ότι αξίζει και καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε σε έναν μεγάλο έρωτα, είναι το μέγιστο ευτύχημα. Και τότε όμως, αυτόματα οι σχέσεις ορίζονται για να υπάρξει ισσοροπία. Θύτης και θύμα. Οπότε κατ΄ανάγκη κάποια στιγμή ο ένας εκ των δύο θ΄αφανιστεί. Όχι αναγκαστικά το θύμα… Το happy end στον έρωτα διαρκεί στιγμές, άρα δεν είναι end! To end ειναι κατ΄ανάγκη unhappy! Πάντως, ο συγγραφέας του Leonardo’s Ring, Rick Elice, εξετάζει αυτή την εναγώνια προσπάθεια να γνωρίσει το μεγάλο έρωτα και να πάψει να είναι μόνος.
Οι ομοφυλόφυλοι –ειδικά σε παλαιότερες εποχές, αλλά πολλοί ακόμα και σήμερα δυστυχώς– έπρεπε να ζουν την ερωτική τους ζωή μυστικά. Πιστεύετε ότι αυτό συντείνει σε διαφορετικές εντάσεις συναισθημάτων –είτε πάθους, είτε διαφωνιών– ανάμεσα στο ζευγάρι;
Οτιδήποτε κρυφό δημιουργεί μια κάποια ανασφάλεια, μην μας δουν, μην δόσουμε δικαιώματα, μην προσβάλουμε και μην μας προσβάλλουν. Αυτό δεν δημιουργούσε εντάσεις, αλλά θεωρώ ότι έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά, συνομωτικά και τρυφερά. Σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί και οι κοινωνίες πιο ανεκτικές. Λίγοι ενδιαφέρονται για το πώς πλαγιάζει ο διπλανός τους και ειδικά εάν αυτός δεν τους προκαλεί. Το έργο του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards Εlice, αφορά σε αυτό ακριβώς το δικαίωμα της διαφορετικότητας. Και κλείνει το μάτι στους συντηρητικούς. Θα μπορούσε να τα πει όλα μια φράση της Ροζίτας Σώκου, που διάβασα στα 14: «Αν σε ενοχλεί ο τρόπος που ο άλλος ερωτεύεται ή εκφράζεται ή ζει, το πρόβλημα βρίσκεται μέσα σου!».
Είναι ένα έργο με διπλή πρόκληση για τους ηθοποιούς, που, πέρα από το γυμνό, καλούνται να υποδυθούν και πολλούς, διαφορετικούς χαρακτήρες. Εσείς, ως σκηνοθέτης, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε;
Να ξεπεράσω τον συντηρητισμό μου σαν Γιώργος -καθόλου σαν Λιβανός˙ εξάλλου έχω εμφανιστεί σαν ηθοποιός κατ΄επανάληψη γυμνός όταν το απαιτούσε ο ρόλος και έχω μιλήσει ακραία γλώσσα. Αλλά τώρα, έπρεπε εγώ να στήσω μια παράσταση τολμηρή και ερωτική, προκλητική και γυμνή που ταυτόχρονα να μην είναι καθόλου χυδαία. Μέγας υποστηρικτής σε αυτό ο Βασίλης Μπουζιώτης, που έκαμψε όλα τα άγχη μου και πίστεψε πρώτος στη δυναμική του Leonardo’s Ring και στην Ελλάδα.
Τι σημαίνει για εσάς το σύμβολο του δαχτυλιδιού;
Την προσπάθεια να ενωθούμε με κάποιον άνθρωπο, να υπάρχει ένα σύμβολο ένωσης, ένα συμβόλαιο πίστης, που θα κάνει το κατ΄ανάγκη προσωρινό, να κρατήσει πιο πολύ. Σαν τα δαχτυλίδια των αρρβώνων. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι ήρωες που το παίρνουν και το φορούν, είναι ότι κάποια στιγμή θα το χάσουν Γιατί η ζωή κάνει κύκλους και είναι φυσιολογικό οι συναντήσεις να κρατούν, τόσο όσο αντέχουν. Ό,τι κι αν τις ενώνει!
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν κοινές αναφορές και κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι σχεδόν εμμονικοί. Διακρίνετε κάποια κοινά μοτίβα στα έργα που ανεβάζετε;
Εμμονή έχω με το ρεπερτόριο, που θέλω να είναι όσο γίνεται πιο πρωτότυπο και ιδιαίτερο. Με την σκευή, που την θέλω φροντισμένη και minimal και με την μουσική, που μου αρέσει να είναι και αυτή πρωτότυπη. Επίσης, συμβαίνω να «κολλάω» με συνεργάτες: π.χ. Μαριάννα Τόλη, Καίτη Ιμπροχώρη, Χρήστος Λιακόπουλος, Δέσποινα Βολίδη, Σίμωνας Πάτροκλος και οι πρόσφατες προσθήκες: Βασίλης Μπουζιώτης και Γιώργος Χριστοδούλου. Δεν έχω εμμονές ως προς την παραστασιοποίηση. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέες φόρμες και πιστεύω ότι η τέχνη εξελίσσεται μέσα από τη δική μας εξελιγκτική πορεία.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιρροές σας;
Σκηνοθετώ κινηματογραφικά. Επηρεάστηκα από τον Peter Oscarson, διευθυντή του Folkteatern της Σουηδίας, που μου έμαθε τον γραμμικό συμβολισμό και από εικονοπλάστες κινηματογραφιστές, όπως ο Φελίνι, ο Βισκόντι ή ο Παζολίνι.
Κάνετε κάθε εβδομάδα και μία παράσταση μεταμεσονύκτια. Πώς το αποφασίσατε; Είναι διαφορετική η ατμόσφαιρα και η ενέργεια του κοινού;
Το δοκιμάσαμε πρόπερσι στα “Βρώμικα Κόλπα” του David Foley, που ήταν ένα συναρπαστικό θρίλερ με την Μαρία Αλιφέρη και γνώρισε μεγάλη επιτυχία για δύο χρονιές. Οι Αθηναίοι είμαστε ξενύχτηδες. Φέτος έχουμε και το δέλεαρ του ποτού δωρεάν μαζί με το εισιτήριο και όπως φαίνεται μέχρι στιγμής -το Leonardo’s Ring παίζεται με ποσοστό πληρότητας 110- το πείραμα πέτυχε!
Το έργο σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό θα το αγκαλιάσει εξίσου, γιατί υπάρχει και μία μερίδα που είναι ακόμα αρκετά συντηρητική.
Το έργο γνωρίζει ήδη πρωτοφανή επιτυχία για «pocket theatre», τόσο που οι μέρες στο Studio Κυψέλης δεν αρκούν και πρέπει να προσθέσουμε παραστάσεις. Έχουμε πρόταση για μεγαλύτερο θέατρο, 400άρι, και την εξετάζω και ακόμα από Θεσσαλονίκη, Κύπρο και άλλες πόλεις που ζητούν την παράσταση την Άνοιξη. Το κοινό την αγκαλιάζει με ενθουσιασμό (υπάρχει παρέα πενταμελής που την είδε ήδη 3 φορές) στους ειδικούς αρέσει (5 κριτικές σε 2 μέρες) και ο ατζέντης του έργου, Gordon Dickerson, χαρακτήρισε την παράσταση μαγική, κινηματογραφική και ολοκληρωμένη σαν πρόταση, και τις ερμηνείες τις καλύτερες από οπουδήποτε αλλού κι αν παίχτηκε η παράσταση. Τι άλλο να θελήσει ένας σκηνοθέτης;
Συνέντευξη στην Λιάνα Μεσάικου
Το Leonardo’s Ring παίζεται στο Studio Κυψέλη κάθε Πέμπτη και Σάββατο στις 21:30 και τις Παρασκευές στις 00:00.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την παράσταση