Ημέρα: Παρασκευή 10 Μαϊου 2013.
Προορισμός: Terra Vibe Park – Μαλακάσα.
Γεγονός: Συναυλία των Depeche Mode.
Από το Νοέμβριο του ’12 που ανακοινώθηκε ο ερχομός των Depeche Mode περιμέναμε και αναρωτιόμασταν για το τι θα δούμε – και αν θα δούμε…
Η μέρα έφτασε, το σακίδιο είναι έτοιμο με όλα τα απαραίτητα και ξεκινάω για το Terra Vibe Park. Στην διαδρομή ακούω στο ραδιόφωνο Red για να ενημερώνομαι για το τι παίζει στο συναυλιακό χώρο και το μόνο που ακούω είναι πως ο κόσμος είναι αμέτρητος. Όσο πλησιάζω, η κίνηση αυξάνεται και μόλις φτάνω στα διόδια – όπως το είχα προβλέψει- τα αυτοκίνητα σχηματίζουν ουρές. Η ώρα είναι 18.30 όταν φτάνω στην έξοδο της Μαλακάσας και έξω από τη πύλη του Terra Vibe βλέπω αμέτρητο κόσμο να περιμένει. Μετά από πολύ περπάτημα φτάνω μέχρι ένα σημείο το οποίο ήταν αρκετά μακριά από την πύλη και γινόταν το αδιαχώρητο. Δεξιά και αριστερά καπνοί από τα hot dog και τις πατάτες και όλο και να ερχόμαστε ο ένας με τον άλλον πιο κοντά, αλλά κανείς δεν προχωρούσε. Η ώρα περνούσε και υπομονή του κόσμου – μαζί και η δική μου- αρχίζει να εξαντλείται. Μια ώρα μετά και είμαστε στο ίδιο σημείο, ενώ η συναυλία ξεκινούσε στις 21:00. Γιουχαρίσματα και φωνές αρχίζουν να ακούγονται από το κόσμο, καθώς μας πληροφορούν πως η μία και μοναδική πύλη που ήταν ανοιχτή για την γενική είσοδο και για το Front Of Stage ήταν κλειστή γιατί είχαν κολλήσει τα μηχανημάτα των εισιτηρίων, κάπου εκεί αναρωτιέμαι, προσωπικό δεν υπάρχει;!
Η ώρα πάει 20.30 και έχουμε περάσει τη κεντρική είσοδο με τα χίλια ζόρια, αφού αξιώθηκαν να ανοίξουν άλλη μια πύλη ακριβώς δίπλα και να εξυπηρετήσουν το κόσμο που κοντεύει να του βγει ξινό. Κάποιοι ψηλοί, μπρατσωμένοι κύριοι κάθονται και μας κοιτάνε σαν χάνοι με σταυρωμένα χέρια- νομίζω πως η δουλειά τους ήταν η οργάνωση του κόσμου για να μπει στο συναυλιακό χώρο, δεν είμαι και σίγουρη, ενώ ακούγεται μια φωνή να λέει “Τί κάθεσαι και μας κοιτάς ρε; Της οργάνωσης δεν είσαι; Ή μήπως της ανοργανωσιάς;“.
Και ναι, τα καταφέραμε! Πήγε 21:15 και μπήκαμε χάνοντας την έναρξη της συναυλίας.
Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος ήταν αμέτρητος, το μάτι χανόταν και ναι, σίγουρα ήταν παραπάνω από το 2009. Κοιτάζω στην σκηνή και βλέπω τoν Dave να λικνίζεται με τον ρυθμό και να πετάει το σακάκι του, ενώ μετά το τέλος του πρώτου τραγουδιού φωνάζει “Γειά σου Αθήνα!“. Λίγο μετά ακούγεται η εισαγωγή του “Walking in my shoes” και ο Dave σηκώνει το stand του μικροφώνου ψηλά, ενώ ο κόσμος χειροκροτάει και αρχίζει να ζεσταίνεται σιγά σιγά. Με μια αναδρομή στα παλιά συνεχίζουν, μέχρι που φτάνει η στιγμή που ακούγεται η εισαγωγή του “Enjoy The Silence” και ο κόσμος αρχίζει να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να τραγουδάει, ενώ στα καπάκια με αργό ρυθμό το “Personal Jesus” και το Reach out Touch faith ακούγεται από 40.000 στόματα.
Η ακουστική πάρα πολύ καλή -αναλόγως που καθόσουν βέβαια- και ένα συγκρότημα με μια πορεία 30 χρόνων, σχεδόν, να το ζει ακόμα πάνω στη σκηνή!
Η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς όμως ήταν το τελευταίο κομμάτι, “Never Let me Down again“, όπου το πλήθος κουνάει τα χέρια του δεξιά και αριστερά και ήταν εκείνη η στιγμή που υπήρχε ένα μαζικό συναίσθημα!
Αφού υποκλίθηκαν και ευχαρίστησαν τον κόσμο, υπόσχεθηκαν να επιστρέψουν στην Αθήνα…