Η ΑΡΛΕΤΑ και ο ΛΑΚΗΣ, ή μάλλον όταν η ΑΡΛΕΤΑ συνάντησε τον ΛΑΚΗ
ή και το ανάποδο, όταν ο ΛΑΚΗΣ συνάντησε την ΑΡΛΕΤΑ. Δεν συμβαίνει συχνά, κάποιες φορές όμως συμβαίνει. Η ιστορία που γράφεται με τραγούδια να κρύβει από πίσω της και μια σχέση ζωής.
Το πώς συνάντησε η Αρλέτα τον Λάκη δεν έχει πολλή σημασία στην ιστορία μας. Σημασία έχει ότι πέρασαν από πάνω τους, από τα χέρια του και από την φωνή της, μερικά από τα τραγούδια από αυτά που λέμε «τα πιο αγαπημένα». Σημασία έχει επίσης ότι μετά από ποιος ξέρει πόσα χρόνια συναντιούνται και πάλι στην σκηνή.
Χαίρονται και οι δύο, προφανώς, αλλιώς γιατί να το κάνουν. Αν τους ξέρεις και καλύτερα μάλλον θα συμπεράνεις ότι χαίρονται πάρα πολύ. Αλλιώς κανένας από τους δυο τους δεν θα έκλεινε τα ΔευτερόΤριτά του. Η Αρλέτα και ο Λάκης κάθε Δευτέρα και Τρίτη στη κεντρική σκηνή στον Σταυρό του Νότου. Για όσους τους ξέρουν λίγο παραπάνω από το καλά, η πρόταση αυτή από μόνη της, δεν στέκει. Είναι σχεδόν αδιανόητο. Παρόλα αυτά συμβαίνει. Και εννοείται ότι είναι σπάνιο.
Η Αρλέτα συναντάει τον Λάκη Παπαδόπουλο επί σκηνής. Ο Λάκης παίρνει την κιθάρα του, η Αρλέτα την δική της και «…η Αθήνα ανάβει σαν μεγάλο καράβι». Πόσα αγαπημένα τραγούδια μπορείς να μετρήσεις… «Ήσυχα βράδια», «Τσάι γιασεμιού», Σερενάτα», «Γυριστρούλα», «Σε ζητάω», «Μπαρ το Ναυάγιο» κ.α. Βάλε παραπάνω από αυτά που μπορείς να μετρήσεις. Είναι περισσότερα τα τραγούδια του Λάκη που έχει πει η Αρλέτα, τα τραγούδια της Αρλέτας σκέτο ή του Λάκη σκέτο, που έχεις αγαπήσει. Περισσότερα από αυτά που έβαλες στο μυαλό σου. Και θα τα χωρέσουν όλα σε ένα πρόγραμμα. Ή τέλος πάντων θα βάλουν τα δυνατά τους.
Είναι συλλεκτικό. Είναι συγκινητικό. Είναι γεγονός. Είναι αλήθεια. Και θα είναι όμορφα. Κανείς δεν προσδοκά τίποτα περισσότερο από το όμορφα. Φτάνει τόσο. Να βρεθούμε, να τα πούμε, να τα τραγουδήσουμε, να τα νοσταλγήσουμε, να τα θυμηθούμε και να είναι όμορφα.